(Jacht)Seizoen is geopend! (RP-topic)

Setting:
D'Etoilles is een apart land. Een land opgedeeld in groepen. Elk met hun herkenbare punten.
Aristocraten De Aristocraten heersen in dit land. Ze zijn van adel, met titels en landgoederen. Geld, macht, dit alles is relatief. Je hebt rijke, machtige Aristocraten of uit de gratie, berooide Aristocraten.
Aristocraten leven in het verleden. Letterlijk. Hoe hoger je titel/status, hoe minder moderne en elektronische dingen je gebruikt. De koning heeft zelfs geen stromend water. Want, hoe hoger je rang hoe meer er van je verwacht word om bediendes te hebben om de dingen te doen die apparatuur voor Moderners doen.
Men spreekt een Aristocraat aan bij zijn Titel. VB. Markies de Pompadour. Nooit met meneer of bij de voornaam, tenzij aangegeven.
Moderners De normale mens. Ze hebben geen titel en zijn niet van adel. Ze rijden auto, kijken tv en dansen op elektronische muziek.
Uitzonderingen Bediendes of andere Moderners die regelmatig in het gezelschap van Aristocraten zijn, mogen wel historische kleding dragen, zij het dan wel duidelijk dat ze geen Aristocraten zijn.

Verhaal:
De hoofdstad is in rep en roer. Het is weer zomer. Wat betekend dat uit elke Aristocraat die wat betekend zich naar de stad begeeft. Meestal met een entourage.
Golddiggers, Ondernemers, Lobbisten en Persmuskieten zien hun kans schoon maar ook toeristen willen dit zien. (uiteraard mag je ook je eigen reden vinden om naar de hoofdstad te komen)

(rest van verhaal komt later)

Inschrijven:
In het Chattopic zet je je profiel. Dan mag je lekker meedoen.
Gebruik voor je profiel dit lijstje.
Naam:
Groep: Moderner/Aristocraat/Uitzondering(met uitleg)
Geslacht:
Leeftijd:
Persoonlijkheid:
Achtergrond waarom hij/zij hier is:
Uiterlijk: (liefst foto)

De normale regels voor RP gelden hier.

Hide en Serpanta

Hide en Serpanta zaten in de koest richting de hoofdstad. Hide speelde een spelletje op zijn psp terwijl Serpanta rustig aan haar borduurwerkje zat te freubelen. Serpanta had speciaal voor de rijs een van haar meest uitbundige jurken aangedaan. Ze wou als een echte Aristocraat arriveren ook al had ze haar bedienden niet mee genomen. Hide daar in tegen droeg niet meer dan zijn zwarte hotpant en zijn roze netshirt.
"Hide had je niet iets anders aan kunnen doen." zonder van haar werkje op te kijken probeerde Serpanta weer Hide in zijn smoking te praten die ze voor hem had gekocht.
"Het is te warm om die onzin te dragen."
"Maar het word van ons verwacht."
"Ik weiger er aan mee te doen."
"Toe nou liefje het staat je vast erg snoezig."
"Hmhm"
"Maar ik wou kijken of er vanavond een dansfeest is."
"Een raveparty is anders veel leuker."
"Rotherrie"
"Nee dat slome gewals is leuk."
"Je bent onmogelijk"
"De duvel breekt de passie."
een tijdje zwegen de kinderen weer.
De hoofdstad kwam langzaam in zicht en Serpanta borg haar werkje netjes op."Ze stond op en ging naast Hide zitten.
"Alsjeblieft liefje."
Ze keek hem met haar meest liefelijke gezichtje aan. Hide probeerde haar zo veel als mogelijk te negeren. Serpanta trok het spelletje uit zijn handen en stopte het in Hide's rugzak.
"Ik wil niet dat de mensen zien dat je daarmee speelt."
"WAT"
"Het is ongepast."
"Maar ik vind het zo leuk."
"Dan trek die smoking aan."
"Dat is pure chantage."
"Weet ik dus je doet het."
"Nee."
Serpanta draaide weg van Hide en begon te pruilen.
"Ok vanavond als we gaan eten trek ik dat stomme pak aan maar houd op met dat gepruil daar kan ik niet niet tegen."
Serpanta keek hem glunderend aan en kuste hem op de wang.
"Dank je liefje"
Net buiten de stad.

Kami en Akuma
Kami trok de handschoenen aan die Bernard hem aanreikte. ,, Akuma. We moeten gaan." zei hij, uiteraard zonder zijn stem te verheven.
,, Kom eraan!" hoorde hij haar roepen. Hij schudde zijn hoofd.
Even later kwam Akuma van de trap af. Haar haar was in een knot gebonden, een hoedje op haar hoofd en rijkleding aan. Ze trok net haar handschoenen aan. ,, Zullen ze zo denken dat ik Megami ben?" zei ze terwijl ze ronddraaide.
Kami zuchte. ,, Uiteraard. Zolang je geen rondjes draait, dat is ongepast." Akuma zuchte. Kami bood haar zijn arm aan en een bediende opende de deur. Buiten stond een andere bediende klaar met 2 eenhoorns, een paarse en een blauwe. Met gemak besteeg Kami de paarse en Akuma de blauwe.

Even later reden ze door het park. Elke Aristocraat die wat was liet zich hier zien rond deze tijd van de dag. Zo zou het gerucht snel de wereld in geholpen worden dat Megami hem vergezelde.

Lokatie: In het park, zich laten bewonderen.

Milehva en Irina stonden voor een groene deur.
"Volgens dit briefje zou het dan hier moeten zijn". Irina keek van haar briefje naar het huisnummer en graaide vervolgens in haar handtas opzoek naar de sleutel.
Al snel vond ze de sleutel en stak hem in het slot. Hij paste. Mooi! Langzaam opende ze de deur.
"Komop Irina, schiet eens op! Ik wil weten hoe het eruit ziet binnen! En ik wil ook nog naar de Aristocraten kijken!" Milehva pakte ongeduldig de koffer en tassen op die ze op de grond had gezet en wilde zo snel mogelijk naar binnen.
"Rustig aan snoes. Die adel rijden in koetsen en al dat soort voertuigen. Zo snel gaan ze niet. En daarnaast hangen ze er nog een poos rond omdat ze aandachtsgeil zijn. Dus geen reden om te haasten." Ze knipoogde even en pakte ook haar koffers op.

Ze hadden het huisje gehuurd via het internet, zonder het van te voren te bezoeken. Maar ze hadden geen geld om van te voren naar de hoofdstad te reizen alleen om het huisje te bezichtigen. Daarnaast, het was goedkoop, had tv en internet, en een paar andere meubels. Wat hadden ze nog meer nodig?

Snel zetten ze hun koffers neer in de slaapkamer en begonnen zich op te tutten. Als ze hier in de stad werk wilden vinden, was het wel belangrijk om er alvast goed uit te zien. Hun uiterlijk was immers hun visitekaartje.

Vervolgens verlieten ze hun huisje en gingen lopened op weg naar het park - de verzamelplaats van de Aristocraten volgens Irina.
"Zodra we geld hebben, zal het eerste wat we kopen een auto zijn", zuchtte Irina.

Locatie: onderweg lopend naar het park - niet ver meer van het park verwijderd

Quam veegde een pluk zwart haar uit zijn gezicht terwijl hij van zijn auto weg liep. Hij had zijn oude rammelbak goed op slot gedaan. Het mocht wel een beetje een oude auto zijn maar hij hield van dat ding. "Nu opzoek naar het hotel" zij hij zachtjes tegen zichzelf.

Quam had een hotel geboekt toen hij vrij had gekregen van zijn werk, om eens rustig wat tijd voor zichzelf te nemen. Hij had een rugtas vol kleding en andere zooi op zijn rug hangen.

Het hotel zat aan de rand van het centrum en alles was lopend goed te doen. "Ben blij dat ik niet meteen in het centrum zit." zuchtte hij.. "dan zal het vast helemaal niet te betalen zijn." Hij krabte voorzichtig aan het litteken op zijn voorhoofd en beet op de binnenkant van zijn lip.

Hij liep het hotel binnen en drukte op de bel bij de receptie. Toen er een medewerker aan kwam lopen glimlachtte Quam vrolijk. "Hallo, ik ben Quam en ik heb hier een kamer geboekt." De vrouw zocht door het gastenboek en vond snel zijn naam. Met zo'n naam hadden de meeste geen moeite het terug te vinden.

"Hier is uw sleutel" zei de medewerkster en overhandigde deze aan hem. "Hartelijk bedankt" en Quam pakte hem aan. Na de overbodige spullen in zijn kamer gedumpt te hebben liep hij met een kleinere rugzak en fotocamera het hotel weer uit.

Quam liep rustig de stad door tot hij bij het park aankwam "laat het schouspel maar beginnen" zij hij vrolijk en glimlachte breed.

lokatie: het park.

Hide en Serpanta
Serpanta keek glundert naar buiten. Ze had zin om in deze stad rond te gaan lopen. Misschien herkende ze wel iemand. De koest reed een oprit op. Er was een grote tuin en net voor het grote hotel dat vroeger een landhuis was geweest stond een fontijn met beelden van meerminnen en nimfen.
"Oh kijk Hide hoe prachtig."
"Hmhm ik heb maar een hotel geboekt dat aan al je eisen voldoet. Ze hebben roomservice en al."
"Oh Hide..." tranen sprongen in haar ogen. Ze was al die tijd bang geweest dat hij een goedkoop hotel had geboekt maar een hotel als deze had ze niet op durven te hopen. Met een zakdoekje depte ze haar ogen voor ze de koest uit stapte. Er stonden een stel bedienden klaar om hun koffers aan te nemen. Hide pakte zijn eigen rugzak maar Serpanta liet dankbaar de bediendes haar loeizware koffers pakken.
Hide slenterde vast naar binnen terwijl Serpanta opdrachten uitdeelden over waar de koffers heen moesten. Toen Hide bij de balie aangekomen was werd hij vreemd aangekeken.
"Bloedwaardig ik had een penthouse afgehuurd."
De vrouw achter de balie keek in haar gastenboek en trok een wenkbrauw op.
"U moet zich wel legitimeren meneer."
Hide viste zijn paspoort hij zijn broekzak en gaf het aan haar. Ze controleerde al zijn gegevens en zei vervolgens met tegenzin ik zal iemand roepen om u uw kamer te wijzen terwijl ze Hide zijn paspoort terug gaf.
Het leek Hide wel een eeuwigheid te duren voordat Serpanta klaar was de bediendes aanwijzigenen te geven over waar alles moest.
"Liefje ik wil wandelen in het park."
"Ja dat lijkt me een uitstekend idee." Ze controleerde hoe ze eruit zag en liep waardig de kamer uit. Hide graaide de kamersleutel mee en liep achter haar aan. In het park stak Serpanta pas haar hand uit zodat Hide samen met haar hand in hand kon lopen. Hide had al tijden geleden geaccepteerd dat Serpanta liever niet knus met hem wou zijn in het openbaar.
"Oh Hide kijk daar eens. Ze rijden op eenhoorns. Eenhoorns zijn zo mooi. Ik heb altijd al een eenhoorn willen hebben maar papa zegt dat Mörkor niet van die poespas houd. Daarom kreeg ik nooit een eenhoorn."
"Over een paar jaar kan je op iets veel gavers rijden. Ryuu heeft snoepje al heel goed getrained en ze kan de kleintjes al dragen. Als ze goed gegroeid is kunnen wij er ook op rijden."
"Ja maar draken hebben niet de schoonheid van een eenhoorn."
dromerig staarde Serpanta naar Kami en Akuma die op hun eenhoorns reden.
in het park

Quam stond rustig in het park nog even van het zonlicht op zijn gezicht te genieten toen de eerste Aristocraten al aankwamen. Hij maakte een foto van twee rijdend op eenhoorns. Hij grinnikte een beetje.

Opeens zag hij een jonge met fel roze haar en een meisje in nette kleding aan zijn arm. 'Wow, dat is een appart stel' dacht hij en maakte voorzichtig een foto. "Geen idee waarom Ophelia niet gewoon mee gaat als ze zo graag wil zien wat er hier aan de hand is." zei hij hardop tegen zichzelf en zuchtte.

Maar ja wat kon hij haar nou weigeren.. ze hadden altijd een sterke band gehad, een beetje het gevoel van ons tegen de rest. ze was wel zes jaar ouder dan hem.. maar de meeste mensen zouden denken dat hij ouder was, hij was zoveel langer dan haar. Zo stond hij nog even te mijmeren en vergat bijna nog meer foto's te maken.

lokatie: Het park.

Kami en Akuma

Kami zag hoe meerdere mensen in het park kwamen. Ach het nadeel van deze tijd van het jaar. Zoveel Moderners die hun kwamen bewonderen. Hij lachte vriendelijk toen een jongen een foto maakte. Normaal vervloekte hij die dingen, maar nu zouden er foto's van hem met 'Megami' komen. ,, Blijf van de jurk af." siste Kami toen hij zag hoe Akuma aan haar lijfje pulkte. ,, Sorry." zei ze met een glimlach. ,, Gewoontes."
Kami hield Pesatas in en steeg af. ,, Laten we ergens gaan zitten." zei hij. Er waren nog niet veel Aristocraten. Hij hielp Akuma afstijgen, zoals een heerschap betaamde.
,, Het is rustig." zei ze tegen Kami. Hij knikte. ,, Het is ook nog vroeg in het seizoen."
Hij bond de eenhoorns aan aan paal en ging op een bankje zitten, waar Akuma ook al zat. ,, Het is wel mooi weer. Lekker warm." Akuma pakte een waaier en begon te waaien. ,, Zeg dat nog maar zo vrolijk als je een corset draagt."
Kami legde een hand op haar schouder. ,, Gedraag je, we hebben toeschouwers." fluisterde hij.

Lokatie: Op een bankje in het park

[Duck]
Zittend op het bed zuchtte Duck eens diep. Het lange, wollige ondergoed dat ook op het bed lag, keek hij nog steeds argwanend aan. De werkster van het huis had hem verzekerd dat het niet zou kriebelen, maar het was zo vormloos en het had geen stijl. Duck dacht erover om zijn Calvin Klein boxershorts er onderaan te trekken. Dan had hij nog iets vertrouwds bij zich, want zijn DS, iPhone, PDA, MP3speler en laptop had hij in moeten leveren. Ook had hij niets van zijn eigen kleding mogen meenemen, hoewel hij op school toch voornamelijk zijn schooluniform droeg en hij weinig kleding had voor iemand van zijn leeftijd.
Een half uur later was de jongen omgekleed en zag hij eruit alsof hij nooit wat anders had gedragen dan de laatste adelijke mode. Eerlijk gezegd volgde Duck die niet, maar hij had wel gevoel voor kleding en er tip-top uit zien. Zijn moeder zou trots op hem zijn als ze hem zo zou kunnen zien en Duck moest de enthousiasme onderdrukken om naar zijn iPhone te grijpen en een foto te maken. Zijn moeder kon toch geen digitale post ontvangen op haar kuuroordlocatie in de bergen.
Duck schikte de zijden shawl die om zijn nek geknoopt zat en bevestigde er een speld gezet met een piepkleine robijn. Op dat moment werd er zachtjes geklopt op de kamerdeur en informeerde de kamermeid dat het rijtuig gearriveerd was.

Beneden bij de voordeur stond de nieuwe bediende te wachten. Ducks vader had hem ingehuurd om Duck te begeleiden en te zorgen dat de zoon van de baron en barones de nodige begroetingen en bedankjes overbracht namens de baron en de barones. Er brandde lichte jalousie richting deze bediende, want de jongen wist dat de man een gloednieuwe PDA van Duck’s vader had gekregen, zodat de baron het schema en de gangen van zijn zoon in de gaten kon houden.
De bediende maakte een lichte buiging toen Duck bijna de trap af gelopen was en ging hem voor naar buiten. Daar stond een ruituig met twee paarden te wachten. Thuis op het landhuis had de familie een koets, maar hier bij het herenhuis dat de barones had geërfd van een oudtante was geen ruimte voor een koets of stallen. De baron vond het overigens maar geldverspilling om zoveel paarden te hebben en zei altijd dat hij daar liever aandelen en obligaties voor kocht. Dan kreeg je er nog geld voor terug in plaats van het in een bodemloze put te laten verdwijnen.
Duck stapte het rijtuig in en de deur werd achter hem dicht gedaan. De bediende ging naast de bestuurder op de bok zitten. Omdat er verder niets te doen was nu al zijn gadgets hem waren afgenomen mijmerde Duck een beetje. De nieuwe bediende had een rare naam. IJdelheid of iets in die geest, maar afgezien van een maffe naam was er verder weinig opmerkelijks aan de man. De bediende was lang, had zwart haar en verder een glad gezicht met weinig kenmerken die lang in je geheugen bleef hangen. Verveeld haalde Duck een hand door zijn haren. Die had hij dezelfde dag dat hij van de kostschool thuis was gearriveerd weer zwart moeten verven. Zijn vader was niet gecharmeerd van Ducks experiment om zijn haren roze te kleuren.

Na een lange, saaie rit was Duck blij dat hij eindelijk van die pijnlijke houten bank af mocht. Met moeite onderdrukte de jongen de neiging om naar buiten te springen en over zijn billen te wrijven. Hij was van adel en diende zich zo te gedragen. De jongen kon niet wachten tot hij weer naar zijn kamer mocht, want hij had in zijn telefoon weten te verstoppen in zijn koffer. Dan kon hij tenminste nog een beetje contact houden met zijn vrienden van school.
De bediende haalde de PDA te voor schijn en bekeek het schema.
“Uw moeder heeft het verzoek ingediend dat u vanmiddag geniet van het mooie weer in het park.” Deelde de bediende mee. Duck keek met een steek in zijn hart toe hoe de PDA weer verdween. Als hij dat ding even mocht gebruiken om zijn email te bekijken...
“Jonkheer?” Hoorde Duck en hij was met zijn aandacht weer bij het heden en het park. “genieten van het mooie weer” betekende “gedraag je als een perfecte jongeman en promoot de familienaam”. De jongen vroeg zich af wie er nog meer in het park was en er enigszins toedeed volgens de opvattingen van zijn moeder. Hij zag een groep mensen, maar hun kledingstijl was te modern.
“Gegroet dames.” Zei Duck beleefd toen hij twee vrouwen passeerde. Hij gedroeg zich afstandelijk en hoffelijk, maar diep van binnen huilde hij toen hij de dames voorbij liep. Ze zagen er zo gaaf uit. Hij wilde hun kleding aanraken en de vele kralen en glimmers bekijken. Hij wilde weten hoe de stoffen aanvoelden en vragen waar de dames hun inspiratie vandaan haalden, maar dat mocht hij niet!

Locatie van Duck (en Hoogmoed): Vlakbij het park bij Milehva en Irina

"En natuurlijk moeten we eerst ook nog een mooie jurk voor je vinden, Cara! Je moet wel iets speciaals hebben voor de opera morgenavond." Cara rolde haar ogen en keek naar Naomi, die tegenover haar zat. Naomi glimlachte; zij zou Cara er wel doorheen slepen. Cara wierp haar een glimlach terug en keek weer naar buiten. Moeder was al de hele reis aan het vertellen over alles wat ze had geplanned voor de komende week.
Ze reden net door het park en er waren al aardig wat mensen, wat niet verrassend was voor zo'n mooie dag. Twee mensen reden op gekleurde eenhoorns door het park. Cara kon net niet zien wie het waren, maar die man kwam haar op een vreemde manier bekend voor. Was dat niet...?
"Oh, kijk!" zei moeder overenthousiast, terwijl ze naar het park wees. "Dat zijn markies de Pompadour en zijn verloofde! Megami heet ze, volgens mij. We moeten hen zeker eens ontmoeten."
"Bedoelt u Kami, moeder?" Vroeg Cara. Ze hoopte dat dat niet klopte. Ze mocht die man echt niet en ze was zijn verschrikkelijke arrogante gedrag een tijdje geleden nog niet vergeten.
"Ja, zo heet hij, maar voor ons is het nog altijd 'Markies' en niet 'Kami'. Dat is niet netjes."
"Oh, bah!" mompelde Cara.
"Wat zei je?"
"Ik zei 'Natuurlijk, moeder.'" Zei Cara, en slaakte een diepe zucht.

Gelukkig stopte de koets kort daarna bij het familiehuis in de hoofdstad. Moeder had al een paar bedienden vooruitgestuurd om het gereed te maken voor hun verblijf. Cara en Naomi zouden wel een kamer moeten delen en haar moeder had haar spijt daarvoor al betuigd, maar het huis was nou eenmaal wat kleiner dan het normale huis. Cara en Naomi vonden het alleen maar leuk. Het was veel gezelliger om samen een kamer te delen.
Cara liep samen met Naomi naar hun kamer, terwijl de bedienden hun tassen uit de koets haalden.
"We moeten ons ook maar even opfrissen, dan kunnen wij ook naar het park. Ik neem aan dat moeder dat ook al wel genoemd heeft." Zei Cara. Naomi zocht al in de kast naar een pak, waarvan Cara's moeder zou vinden dat het net niet bij haar haar paste. Ze zou er natuurlijk niets van zeggen, maar Naomi vond het geweldig de uitdrukking op het gezicht van Cara's moeder te zien, wanneer ze niet kon zeggen wat ze vond.
Cara had een lichtgroene jurk uitgekozen, dus Naomi vond donkergroen wel een goede keuze. Toen ze omgekleed richting de woonkamer liepen, bleek het park inderdaad het plan te zijn van moeder. Samen liepen ze naar het park.
"Daar gaan we weer." fluisterde Cara tegen Naomi, toen ze haar moeder overdreven vrolijk richting de Markies zag lopen.

Locatie: Park

Milehva en Irina stonden een beetje rond te kijken naar alle passerende mensen. Ineens hoorden ze een "Goeiemorgen dames" van een voorbijganger.
Irina glimlachte met haar stralende lach en maakte een kleine buiging waarbij al haar kralen rinkelden. "Goedemorgen, mijnheer." groette ze terug.
Milehva stond met open mond hem na te kijken. Vervolgens draaide ze zich naar Irina. "Whaaa, was dat een echte Aristocraat?"
Irina trok een wenkbrauw omhoog en keek naar Milehva. "Heb je nog nooit van je leven een aristocraat gezien? Doe niet zo moeilijk, het is geen mythologisch diersoort ofzo."

Irina schonk er verder geen aandacht aan en wilde doorlopen. Maar Milehva vond het wel heel gaaf en rommelde in haar tas op zoek naar haar mobieltje. Dit spektakel wilde ze filmen!
Irina, lichtelijk geirriteerd door het trage tempo van Milehva, pakte haar vriendin bij haar pols en trok haar voorzichtig achter zich aan terwijl ze een weg baande door de mensenmassa.
Milehva protesteerde. "Niet zo sne-hel! Dan worden mijn hele opnames één grote waas!"
Irina negeerde de protestkreten van Milehva en liep in het park door naar een bankje die nog niet bezet was. "Zo. Dan kun je hier rustig filmen of wat dan ook."

Milehva gaf een gilletje. "Wauw gaaf man!" Ze prong op het bankje en filmde de rijtuigen die binnen kwamen en de Aristocraten die passeerden. "Hier heb je écht een goed uitzicht zeg!"

Irina keek ondertussen rond naar de mensen en probeerde hen in te schatten. Ze had hun blikken wel in de gaten. Maar van blikken werd je niet rijk. Zouden hier mensen zijn die haar zouden inhuren voor een optreden?

Locatie: in het park, bij/op een bankje, kijkend (en filmend) naar de voorbijgangers.

Serpanta en Hide
In het park werd het langzaam drukker.
"Hide mag ik even gedag zeggen dat word van me verwacht."
"Je hebt toch wel in de gaten dat ik niet aan dat formele gedoe doe."
"Toe."
"Ik blijf wel in de buurt."
"Rebel"
"Burgelijk tutje."
Hide gaf Serpanta een vluchtige kus en keer langzaam rond of er gelijken zielen waren. Uiteindelijk viel zijn oog op twee vrouwen gekleed in danskleding. Wauw die zijn knap. Jammer dat Serpanta zoiets niet draagt. Je kunt hun blote buik zien. genieten van het vooruitzicht van de twee vrouwen ging hij tegen een boom hangen.

Serpanta rolde met haar ogen. Trok haar jurk goed en liep met een rechte rug zoals het haar geleerd was naar de twee mensen die ze op eenhoorns had zien rijden. Ze maakte een kleine buiging naar Kami en Akuma.
"Gegroet meneer en mevrouw. Mag ik zeggen dat uw eenhoorns er wonderschoon uit zien."
Dit moet wel een goede openingszin zijn geweest. Als je hun rang niet weet gewoon meneer en mevrouw zeggen en een compliment uitdelen.

Hide starend naar Milehva en Irina
Serpanta pratend met Kami en Akuma

[Duck en Hoogmoed]
Een van de twee dames beantwoordde Ducks groet en de andere werd een stuk levendiger. Duck keek over zijn schouder toe hoe die vrouw hem probeerde vast te leggen met haar mobieltje en hij zuchtte. Was de zomer maar voorbij. Dan kon hij weer terug keren naar de kostschool en dan had hij zijn spullen weer. Zijn vader had meerdere technologie bedrijven en leefde op alles wat modern en technisch was. Zijn moeder daarentegen was er fel op tegen dat haar man hun zoon toestond zich te laten verpesten door al die nieuwe snufjes, maar tot nu toe had zijn vader het laatste woord gehad en hun zoon naar een hoogaangeschreven kostschool voor, zoals zijn moeder het neusophalend zou zeggen, “moderners” gestuurd.

Als Duck zijn mobieltje had gehad, dan had hij even snel een paar kiekjes van de prachtige kleding van de dames gemaakt. De jongen keek schuin naar de bediende naast hem die ergens in zijn uniform een PDA verstopt had. Wat was de naam van die man ook al weer?

Na een korte discussie tussen jonkheer en bediende liep de bediende richting de bank waar de twee uitbundig geklede dames waren gaan zitten.
“Excuseer mij.” Sprak Hoogmoed de dames aan en haalde de PDA te voorschijn. “Zou ik misschien een aantal foto’s van uw kleding mogen maken?”

Een eind verderop net niet in het blikveld van de dames stond Duck met zijn armen over elkaar te wachtten. Hij trommelde een beetje ongeduldig met zijn vingers op zijn bovenarm en hoopte dat hij snel de ronde door het park kon maken. Op weg hier naar toe had hij een internetcafé gezien en als de bediende zo makkelijk om te praten was om foto’s te maken, dan was er nog ruimte om te hopen dat ze daar op de terugweg even konden stoppen.
Duck begon aardig wat ontwenningsverschijnselen te tonen en wilde gewoon even zijn email bekijken, wat webcomics volgen, forums bij lezen, meedoen aan discussies, PMs beantwoorden, en nog een paar dingen. Het leven van een halve aristocraat was zwaar.

Hoogmoeds locatie: bij een bankje pratend tegen Milehva en Irina
Ducks locatie: niet al te ver bij het bankje in het park vandaan.

Quam verloor de tijd een beetje uit het oog en toen hij eindelijk weer uit zijn gedachtes was waren er nog veel meer mensen het park binnen gekomen.

Op een bankje verder op zaten twee prachtig aangeklede dames en hij nam snel een foto. Hij was blij met zijn digitale camere die niet al te groot was en toch nog best redelijke foto's kon maken. Je kon van deze afstand de gezichten van de dames niet echt goed onderscheiden maar hun kleding stond er aardig op.

Op dat moment kwam er een lange man op de twee dames aflopen en bleef staan. Quam keek aandachtig en zach toen verderop nog een Aristocraat staan. Deze leek zich niet helemaal op zijn gemak te zijn. Quam liep op de jongen af en ging naast hem staan. Hij wist niet precies waarom hij nou juist deze jongen aan sprak maar hij had wel zin in een gesprek. Alleen was ook maar alleen.

"Sorry, maar mag ik misschien een foto voor mijn zus maken?" hij dacht dat dit vast de slechtste smoes was om hem aan te spreken maar het viel te proberen.

Lokatie: In het park pratend tegen Duck.

Kami keek rond nu er meer mensen arriveerde. Hij knikte naar de Graaf en Gravin de Fontaine. Die zouden hem niet groeten, niet na hun schaamteloze maneuvre om hogerop te komen.

Een meisje kwam naar hun toelopen. Ze was historisch gekleed, een aristocraat? Paars haar, dat was bijzonder gewaagd.
"Gegroet meneer en mevrouw. Mag ik zeggen dat uw eenhoorns er wonderschoon uit zien." sprak ze zachtjes. Zelfverzekerd, goede houding, wellicht wat jong, maar ze had wel een Aristocratische flair. Plus ze hield zich aan de gedragsregels.
,, Ik dank u zeer vriendelijk, vrouwe." Antwoorde Kami. ,, Ik fok ze zelf ziet u." Hij pakte een visitekaartje uit zijn zak. Elke Aristocraat liep nu met kaartjes om achter te laten. Zo kreeg je uitnodigingen en werd je naam onthouden, niet dan zijn naam niet onthouden kon worden. ,, Markies de Pompadour." zei hij eerbiedig terwijl hij het kaartje uitstak, waar zijn naam en verblijfplaats opstond. ,, Mijn verloofde, Vrouwe Megami de Marigny."
Akuma boog even. Totaal in haar rol.

Lokatie: Bankje in het park
Praat met: Serpanta

[Duck]
Iemand vroeg of hij een foto van Duck mocht maken. Dat was de jongen niet gewend, maar er kwamen dan ook zeer weinig wildvreemden naar de kostschool om zomaar foto’s te maken.
Duck deed zijn jasje recht en controleerde of zijn shawl nog recht zat. Hopelijk kon die jongeman fatsoenlijk foto’s maken of zat er op zijn minst een rode-ogen-correctie op dat toestel. De gedachte dat zijn foto straks over het hele internet verspreid zou worden, zat hem niet lekker. Hij wist zeker dat zijn klasgenoten het vroeg of laten zouden opdiepen, maar toch poseerde hij beleefd. Dat was beter dan dat er straks op een blog kwam te staan wat voor een eikel hij was.
De jongen met de camera zag er wel aardig uit, maar Duck was hier niet om met de gewone mensen te praten. Hoe eerder hij de andere aristocraten had begroet, hoe eerder hij weg kon. Het was wel jammer, want hij was best geïnteresseerd in het model fotocamera die de jongeman vasthield.

Ducks locatie: in het park, bij Quam

Serpanta
"Aangenaam meneer mevrouw." Ze nam beleefd het kaartje aan alvorens ze verder sprak. "Mijn naam is Serpanta Alanala Curalium Dissolutio dochter van een landheer in Mörkor."Ze kon het niet laten nog een blik op de eenhoorns te werpen. "Het zijn echt prachtdieren heer. U mag zich gelukkig prijzen met mooi magische dieren onder uw hoede." Ze voelde zonder haar ogen van de eenhoorns af te halen naar een zakje op haar kleding om het kaartje in te doen maar die zat er niet omdat Hide alles bij hield. "Mag ik vragen of deze eenhoorns standaard kleuren hebben of zijn deze kleuren uniek. Ik heb helaas nog nooit eenhoorns in het echt gezien mijnheer." Ze trok haar ogen los van de eenhoorns en keek Kami weer beleefd aan.

in het park praten met Kami

Quam verzakte weer in een glimlach toen hij zag dat de jongen netjes poseerde voor een foto. Snel nam hij de foto die er goed uitkwam omdat het licht prachtig was op deze mooie zomerdag. "Bedankt" zei Quam vriendelijk "Mijn zus kon jammer genoeg niet mee komen en liet me haar beloven foto's mee te nemen van al dit spectakel."

Quam bloosde een beetje. Nou stond hij al weer hele verhalen tegen een compleet vreemde aan te hangen. Niet iedereen was daar even blij mee, maar hij kon het niet laten. "Sorry als ik u gestoord heb" zei hij beleefd en liep weer op een klein afstandje om nu een foto van twee Aristocraten op eenhoorns te fotograferen terwijl ze nog even stonden te praten.

Lokatie: foto's makend naast Duck.

Kami en Akuma
Kami noteerde mentaal de naam (en zag hoe Akuma die discreet opschreef in een klein notitieboekje aan haar waaier). Landheer. Nauwelijks een Aristocraat.
"Het zijn echt prachtdieren heer. U mag zich gelukkig prijzen met mooi magische dieren onder uw hoede. Mag ik vragen of deze eenhoorns standaard kleuren hebben of zijn deze kleuren uniek. Ik heb helaas nog nooit eenhoorns in het echt gezien mijnheer."
Kami lachte. ,, Ach, wat zonde. Het zijn majesteuze dieren en de laatste trend. Ze hebben alle voordelen van een normaal paard, maar zijn wat welriekender." zei Kami. Hij hield er wel van om te praten over zichzelf. ,, Alleen Pesatas Alejandro Juan Pedro, de paarskleurige hengst, is een zeldzame kleur, hoewel niet moeilijk te fokken. De blauwe merrie is een veelvoorkomendere kleur, hoewel de merrie zelf wel weer gefokt is om de beste te zijn uiteraard. Kleuren kunnen vaak wel gefokt worden, hoewel eenhoorns niet de 'gewone' kleuren van dieren vertonen. Geen bruin, zwart of rossig, helaas, maar roze, blauw en geel. Pastelkleuren over het algemeen, hoewel een diepere kleur ook te fokken is."
Akuma legde een hand op zijn arm. ,, Lieve, je bent het, arme meisje aan het vervelen." zei ze zachtjes. ,, Excuses, het nadeel van een passie voor je werk is dat je uren erover kan praten, maar andere mensen verveelt het al snel."

Lokatie: Op het bankje
Praat met Serpanta

[Duck]
Spektakel... Hij was gereduceerd tot een bezienswaardigheid en dat terwijl hij ook gewoon voorzien van alle moderne gemakken met zijn vrienden vakantie had kunnen vieren. Helaas vond zijn moeder het een noodzakelijk onderdeel van zijn opvoeding dat hij deze zomer in de stad doorbracht. Hopelijk kon hij tenminste een paar uitnodigingen voor een aantal feesten scoren, want anders zou dit een beroerd saaie zomer kunnen worden.

Duck knikte eens vriendelijk toen de jongeman klaar was met uitleggen waarom hij foto’s maakte en probeerde onopvallend het fototoestel te bekijken toen de jongen verder ging met andere aristocraten vast te leggen. Het was niet het laatste model, maar compact en uitgerust met redelijk geavanceerde opties als zijn oog hem niet bedroog. Daar zou je best goede foto’s mee kunnen maken.
Zou de bediende al klaar zijn met het fotograferen van de dames?

Ducks locatie: naast Quam

Irina's blik viel gelijk op een man hun richting op kwam. Die zou hen vast aanspreken. Maar waarvoor?
“Excuseer mij. Zou ik misschien een aantal foto’s van uw kleding mogen maken?”
Irina keek naar de PDA in zijn hand en knikte. "Maar natuurlijk!"

Milehva hoorde het ook, stopte snel haar mobieltje in haar tas en sprong van het bankje af. Ze ging naast Irina staan en beide dames namen een mooie pose aan voor de foto. Het was niet de eerste keer dat ze zouden poseren voor foto's. Ze gingen naast elkaar staan, met de ruggen tegen elkaar aan. Heup licht opgetild, hoofd richting camera (en een tikkeltje sensueel kijkend uiteraard, maar niet té sensueel), met een stralende lach, de armen die elkaar raakten recht naar beneden met handen vast en de vingers in elkaar verstrengeld en de andere arm gebogen, hand in de nek, elleboog naar buiten toe.

Daarna stonden ze doodstil tot de foto gemaakt zou worden.

Locatie: Voor het bankje poserend voor Hoogmoed's foto.

[Hoogmoed]
Het zag er naar uit dat de twee dames ervaring hadden met poseren en Hoogmoed maakte enkele foto’s. Hij had nog nooit foto’s gemaakt met zo’n apparaat en begon eigenlijk maar net vertrouwd te raken met de PDA, maar de jonkheer had hem uitgelegd hoe het werkte en het was in dit geval niet meer dan eenvoudigweg op een knop drukken. Hoogmoed wachtte nog even tot de vrouwen een andere pose aannamen en hij maakte een aantal laatste foto’s en lette erop dat zoveel mogelijk van de kostuums vastgelegd werd.
Toen hij klaar was bedankte hij de vrouwen en ging over tot het laatste deel van wat hem was opgedragen.
“Hebben jullie misschien een kaartje of een website?” Vroeg Hoogmoed. Hij vond het op zich geen vreemde vraag om over te dragen. Aristocraten, naar wat hij gehoord had, hielden zich zelf niet bezig met het internet, maar lieten hun bedienden alles regelen en die wisten wel het nut van het moderne tijdperk te waarderen. Waarschijnlijk zou Hoogmoed later in opdracht vanallesennogwat van het internet moeten plukken. Die gedachte was lichtelijk zorgelijk, aangezien hij niet echt bekend was met dat soort dingen. Hij was redelijk nieuw en onbekend met deze wereld.

Hoogmoeds locatie: park
Praat met: Milehva en Irana

Irina was blij verrast toen ze de vraag van de jongeman hoorde, en nam het woord.
"Ja, we zijn beide zelfstandig danseres en hebben beide een eigen website daarover. Toevallig heb ik afgelopen week nieuwe visitekaartjes laten drukken." Ze rommelde even in haar tas en viste een klein etuitje eruit, die met dezelfde kraaltjes was versierd als haar kostuum. Ze ritste hem open en viste haar visitekaartje uit. Haar kaartje zag er professioneel uit, met een lichtblauwe achtergrond en een foto van haarzelf, met daarnaast haar naam, website adres en email.

Milehva knikte en pakte ook uit haar tas een klein etuitje met haar visitekaartjes en overhandigde er een aan Irina, die vervolgens beide kaartjes aan de jongeman overhandigde.
Haar visitekaartje was zelf gemaakt in photoshop en uitgeprint op stevig papier die ze vervolgens zelf had uitgesneden. Op het kaartje was een close-up van haar ogen zichtbaar, met onderaan ook haar naam, website adres en email. Maar omdat zij niet zo professioneel was als Irina, en dus ook veel minder verdiende met haar dansen, had zij geen geld om de kaartjes te laten drukken bij een drukkerij. Desalniettemin was zij trots op haar kaartje en glimlachte naar de jongeman. Ze hoopte, net als Irina, dat dit wellicht een kans was om een avondje als danseres ingehuurd te worden.

"De kaartjes zijn dus van onze persoonlijke websites, maar wij dansen ook zo nu en dan samen. Op beide pagina's daarover ook verdere informatie te vinden.", voegde Milehva er aantoe, met dezelfde stralende glimlach als Irina.

Locatie: in het park
Milehva en Irina praten beide tegen Hoogmoed

[Hoogmoed]
Hij bedankte de vrouw toen hij de kaartjes aannam en stopte die in een zilverkleurige visitekaartjeshouder.
“Ik zal de informatie doorgeven.” Sprak Hoogmoed en hij stopte het metalen doosje en de PDA weg. “Bedankt dames.” Hij knikte nog even bij wijze van groet en vertrok toen richting de jonkheer.

[Duck]
Omdat hij had gezien dat de bediende weer zijn kant op kwam, probeerde Duck nog een laatste blik op de fotocamera van die ene jongeman te werpen om te zien wat voor gadgets erop zaten. Pas toen hij zijn ogen op de display liet rusten keek hij op om te zien wat de jongeman aan het fotograferen was.
“Paars!?!” Riep hij verbaasd uit en werd zich plotseling bewust dat het in zijn functie ongepast was zoiets eruit te flappen. Duck voelde hoe de bediende naast hem was gaan staan en verwachtte een afkeurende blik, maar tot zijn verrassing stond de man naast hem ook verbijsterd naar de gekleurde eenhoorns te staren. De twee keken elkaar even aan, realiseerden dat zij beiden zich niet naar hun rol gedroegen en trokken toen weer een neutraal gezicht alsof er niets gebeurd was.
Markies de Pompadour die in de buurt van de wonderlijke dieren stond herkende Duck meteen. Hij had voor de zomervakantie er werk van gemaakt om zo’n beetje alle aristocraten die in de stad verwacht werden op internet op te sporen. Zijn moeder zou trots op hem kunnen zijn, hoewel ze van mening was dat een aristocraat het ook zonder internet zou moeten kunnen stellen. De vrouw die de markies vergezelde herkende Duck niet en hij keek vragend naar de bediende.
Met een paar klikken op de PDA zocht de bediende naar het antwoord en sprak een paar tellen later: “De vrouw in kwestie is Hertogin Megami de Marigni. Zij is de verloofde van de markies.”
Duck bestudeerde het gezicht van de vrouw. Ze zag er niet onaardig uit, maar wat meer opviel was dat ze er niet ongelukkig uit zag. De verloving was beneden haar stand, maar waarschijnlijk had de Markies iets te bieden wat mannen van hogere afkomst niet hadden. Duck wist zelf goed dat een hele hoop geld in ruil voor een titel ook een huwelijk kon smeden en zijn ouders waren er niet ongelukkiger van geworden.
Ergens stond het hem tegen om de dag met de hoogste pief in het park te beginnen, maar hij kon nu moeilijk bij de markies en zijn verloofde weglopen zonder ze eerst te begroeten. Dus stapte hij op de aristocraten af en wachtte beleefd tot er een opening in het gesprek ontstond. hij moest even de tijd nemen om weer in zijn rol te komen.

Duck en Hoogmoeds locatie: In de buurt van Kami en Akuma

Serpanta
"O geheel niet mijnheer. Ik vind het fasinerend om over magische wezens te horen. Zo kan ik ook genieten als Ryuu me uitlegt over de paars met roze huisdraak die hij aan het temmen is. Of Als Earane praat over haar paradijsvogel en winterwolf van een andere wereld." Ze zag dat er een andere jongen bij was komen staan en maakte beleefd een buiging naar hem. "Goedendag mijnheer." Maar al snel keek ze weer naar Kami in de hoop dat hij meer zou vertellen over eenhoorns.
Bij Kami en Akuma en Duck


Hide
Oeh ze delen visitekaartjes uit. Dus ze zijn denk ik in te huren. Zou Serpanta het erg vinden als ik ze een keer inhuur. Zou ik het kunnen maken om half onbeleefd te vragen of ze ook even willen dansen. Hier in de hoofdstad zijn ze vast meer gewend.
Hij viste een geldbuidel uit zijn laars en haalde er twee goudstukken uit. Daarna stopte hij de geldbuidel weer terug. Hij liep op de twee vrouwen af en zei zonder te blikken of blozen. "Hoe kun je verwachten dat iemand je inhuurt als ze je nog eens niet hebben zien dansen."
Hij stak de twee goudstukken naar de meiden uit.
pratend tegen Milehva en Irina.

Irina keek naar de andere jongeman die op haar was afgelopen en de twee goudstukken naar hen uitstak.
"Hoe kun je verwachten dat iemand je inhuurt als ze je nog eens niet hebben zien dansen."
Ze konden het geld hard gebruiken, maar verwachtte hij nu echt dat ze hier zomaar gingen dansen? Milehva was de straatdanseres, niet zij. En buiten dat, er was geen muziek om op te dansen.

"Op onze websites zijn filmpjes te zien waarop wij dansen. Maar hoe verwacht u een demonstratie van onze danskunsten terwijl er geen muziek is?"
Ze keek even om naar Milehva, naar haar reactie, maar die was ondertussen te druk bezig met mensen aan het filmen met haar mobieltje en die had totaal niks in de gaten van het gesprek tussen Irina en de andere jongeman.
Daarna keek ze weer terug naar de jongeman, afwachtend op zijn antwoord.

Locatie: In het park
Milehva: filmt mensen
Irina: praat tegen Hide

Hide
Hide stak het geld in zijn broekzak en keek het meisje grinnikend aan. "Jij denkt dat die burgelijke hompslomp hier de moeite doet om iets op te zoeken op internet. Mijn burgelijk tutje heeft mijn psp al afgepakt omdat zo beneden mijn stand is." Hij bekeek de twee meiden nog eens goed.
"Dus wat kost het om jullie in te huren. Ik zie graag mooie meiden dansen op straat of op een podium."
Hide wist dat hij nu veel te brutaal was maar zijn puberale hormonen sloegen op hol bij deze mooie damens en de heerlijke sensuele dansen die hun waarschijnlijk konden dansen. Het maakte op dat moment niet uit hoe hij Serpanta over moest halen. Als hij deze meisjes maar mocht zien dansen.
Pratend tegen Irina

Kami
Kami glimlachte naar Serpanta. Een huisdraak, winterwolf en paradijsvogel. Dat bood wellicht kansen. Wellicht was ze meer van nut dan hij in eerste instantie had gedacht.
,, Interressant." zei hij. ,, Zijn zij hier ook aanwezig voor het seizoen?"
Hij knikte naar de jongen die erbij was gaan staan en knikte ter begroeting.

Lokatie: Bankje
Praat met Serpanta

Akuma
Haar borst trilde, of de telefoon die tussen haar borsten geklemd zat. Shit. Dit kon ze nu niet hebben. Nonchalant legde ze de waaier op haar boezem om het trillen te verhullen. Ze zou later op een onbewaakt tijdstip maar moeten kijken.
Ze boog zich naar de jongen die erbij was gaan staan. ,, Goedenmorgen." zei ze beleefd. ,, Hoe maakt u het, ....." ze liet de uitgerekte stilte aanhouden. Zodat de jongen zijn naam zou geven.
Veel jongere mensen vandaag. Steeds meer oudere Aristocraten stuurden hun kinderen hier, vaak om de moderniteit eruit te halen.

Lokatie: Bank
Praat met Duck

Irina keek argwanend naar de jongen. Ze hield niet van puberjongens, of het nu aristocraten waren of niet. Maar toch bleef ze professioneel, negeerde zijn eerste opmerking en beantwoordde netjes zijn vraag.
"Voor een goudstuk treed ik een half uur op, met een eigen choreografie, en breng ik zelf muziek mee. Ik ben ook bereid om te dansen op muziek die verzorgd wordt door de klant. Milehva, mijn vriendin hier naast me, doet hetzelfde voor een half goudstuk. En mocht de klant ons samen wenst te zien dansen, dan is het tarief anderhalf goudstuk per half uur."
Ze glimlachte vriendelijk na haar woorden, ditmaal zonder sensualiteit.

Milehva was ondertussen druk bezig met twitter op haar mobiel.

Locatie: in het park
Irina: Praat tegen Hide
Milehva: twittert

Serpanta
"Nee mijnheer maar ik vermoed dat Snoepje de huisdraak vanavond of morgen wel op het balkon zit met berichten van mijn en Hide's familie heer."
Jammer dat Hide en ik minderjarig zijn anders had ik misschien iets kunnen regelen om met Snoepje te kunnen pronken.
"Ik wou dat ik haar aan u kon laten zien mijnheer. Ze is echt heel mooi en dankzij goede training kan ze al gericht vuur schieten en Ryuu probeert zelfs haar kleine vuurshows te laten geven en Snoepje kan ook al met kleine kinderen rond vliegen. Laag boven de grond uiteraard want dan kunnen de kinderen niet te hard vallen mochten ze zich niet zo goed vast gehouden hebben."
Eigenlijk moet ik een manier zien te vinden om iets te regelen. Vader zou graag willen zien dat onze familie ergens in uitblonk
"Maar als u haar heel graag wenst te zien heer kan ik vragen of er iets geregeld kan worden mijnheer."
Praat met Kami

Hide
Hide grinnikte even.
"Ik weet huis wel dat ik te vrijpotig was Mevrouw, maar u bent ook zo schoon om te zien."
Zijn gezicht werd iets serieuzer.
"Het spijt me. Maar zou ik uw kaartje mogen voor het geval ik de kans zie u en uw vriendin in te huren."
Dan jat ik vanavond mijn mobieltje wel uit de tas als Serpanta slaapt voor het geval dat. Echt ook al kunnen ze niet dansen, alleen al om ze bezig te zien zou prachtig zijn.
pratend met Irina

"Ik weet huis wel dat ik te vrijpotig was Mevrouw, maar u bent ook zo schoon om te zien. Het spijt me. Maar zou ik uw kaartje mogen voor het geval ik de kans zie u en uw vriendin in te huren."
Irina ontspande zich wat meer en knikte. "Maar natuurlijk. Dat zou ons een groot plezier doen." Ze viste haar visitekaartje uit haar etuitje en stootte Milehva aan.
"Huhwa?"
"Je visitekaartje."
"Huh? Oh, ja natuurlijk." Milehva viste ook snel haar visitekaartje uit haar etuitje en gaf het aan Irina, die beide kaartjes weer aan Hide gaf. "Alstublieft! En wellicht tot ziens dan." Ze maakte een kleine buiging naar Hide.

Locatie: park
Irina: praat tegen Hide
Milehva: kijkt wat rond ofzo.

[Duck]
Even viel er een stilte toen de hertogin Duck aansprak. Het duurde even voordat Duck de hint begreep en gaf toen snel antwoord: “Donald d’Anethan, en dank u voor uw interesse. Het gaat uitstekend met mij en de baron en barones d’Anethan. Helaas konden zij op deze prachtige dag niet van het mooie weer in dit park genieten, maar mijn moeder heeft mij gevraagd om haar dankbaarheid aan u over te brengen voor het schilderij dat u haar voor haar verjaardag heeft geschonken. Het staat wonderschoon in de ontvangstkamer. Het spijt haar dat ze niet persoonlijk haar dankbaarheid kan tonen.”
Duck wist over welk schilderij hij het had. Het hing al tien jaar of langer te verstoffen in een achterkamer, maar zijn moeder had erop gestaan dat Duck allerlei foefjes uit zijn hoofd leerde om gesprekken aan te knopen.
Weer viel er een stilte en ditmaal verbrak Duck die met een lichte kuch waarna de bediende in beweging schoot en een visitekaartje aan de hertogin presenteerde. Duck hield zijn gezicht strak. Hij ging zich niet voor het lakse gedrag van een bediende verontschuldigen. Dan had zijn vader maar beter personeel moeten inhuren.
Even stond de jongen bewegingsloos. De ontwenningsverschijnselen moesten erger zijn dan hij dacht, want Duck zou zweren dat hij een telefoon in trilstand hoorde. Hij probeerde niets te laten zien en vooral niet aan het gemis van zijn gadgets te denken.
"Hoe maakt u het, hertogin?" Zei hij iets te snel.

Ducks locatie: Bij Akuma en praat met haar
Hoogmoed: Staat erbij en kijkt er naar

Akuma
Akuma luisterde naar de jongen. ,, Graag gedaan. Ik hoop dat zij en u natuurlijk ook erg geniet van het schilderij." Ze moest straks maar even uitzoeken welk schilderij dat was, want ze had geen idee.
De bediende van de jongen gaf haar een kaartje die ze in een buideltje stak. Beetje laat, Bernard zou het kaartje allang klaar hebben. Wellicht was hij nieuw. Zelf stak ze ook een kaartje toe. Alleen Kami's titel stond erop, met zijn verblijfplaats.
,, Excuses voor het feit dat ik zelf geen kaartje heb, maar ik besloot pas op het laatste moment dat ik meeging." Niet echt, maar Megami had Kami uitdrukkelijk verboden om kaartjes uit te delen. Dit stond ze toe, alleen zodat haar ouders haar met rust lieten.
,, Met mij gaat het goed." Antwoorde ze op de gehaaste vraag. De jongen leek zenuwachtig te worden. ,, Druk nu. Ik hou eigenlijk niet zo van deze drukte, maar het park is mooi."
Haar telefoon stopte en even later voelde ze een trilling. Voicemail was ingesproken. Ze was benieuwd wie het was. Niet veel hadden haar nummer en degene die het hadden wisten waar ze was.

Praat met Duck

[Duck]
Het geluid hield op. Mooi, dan was hij gestopt met dingen inbeelden. Vreemd, want hij zag zichzelf niet als een mobielverslaafde, maar dat was waarschijnlijk het probleem van een verslaving. Dat je het niet als een probleem zag.
“Het is inderdaad druk.” Ging Duck verder met de koetjes en kalfjes. Zo druk, dacht hij, dat hij zich stierlijk verveelde.
“Zeg,” ging de jongen verder, “als ik vragen mag, hoe hard gaat zo’n eenhoorn?” Als hij loos ging kletsen uit beleefdheid, dan kon hij het tenminste over iets interessants hebben. Hij leefde een beetje op bij de gedachte aan iets dat supersnel kon gaan. Misschien waren deze dieren wel sneller dan racepaarden.

Ducks locatie: Bij Akuma en praat met haar
Hoogmoed: Staat erbij en kijkt er naar

Hide
"Bedankt" Hij nam de kaartjes aan en keek er vluchtig na. De een heel profecioneel de ander minder profecioneel. Maar dat maakte hem niets uit hij wou ze beide graag zien dansen.
Hij stak groetend zijn hand op en begon riching serpanta te lopen.
ergens in het park richting serpanta lopend.

Kami
,, Interressant. Ik zou graag een keer deze Snoepje, was het?, willen ontmoeten. Ik heb een affiniteit met zeldzame dieren." Ze waren bijzonder goed om geld mee te verdienen. ,, Sorry voor mijn vrijpostigheid, maar waar heeft u die beeldige jurk vandaan. De details zijn beeldig!" zei hij terwijl hij even in zijn handen klapte.

Praat met Serpanta

Akuma
De jongen leek niet echt op zijn gemak, of alsof hij zich vermaakte. ,, Een normale eenhoorn zijn ongeveer net zo snel als een paard, maar Markies de Pompadour fokt alleen maar superieure eenhoorns."
Ze wees naar de blauwe. ,, De mijne, Blaze, gaat in een sprint niet zo snel, maar heeft een superieure uithoudingsvermogen. Ik rij namelijk niet snel, maar vaak wel lang." Ja, om berichten naar het paleis te brengen.
,, Pesatas, de paarse, daarintegen is een jachtpaard. Sprongen en sprinten is zijn specialiteit." Ze draaide zich weer om. Verkooppraatjes was ze altijd wel goed in.
,, En u? Wat is uw rijstijl? Snel en onbesuisd of lang en relaxerend."

Praat met Duck.

Info: Het telefoontje ging erover dat de Koning gearriveerd was in de hoofdstad. Mensen met een mobiele verbinding kunnen uiteraard ook deze informatie krijgen als ze dat willen.

Serpanta En Hide
"Oh dank u heer." Serpanta begon zo te blozen van het compliment. "Vader heeft hem voor mij gekocht. Hij vond dat ik moest arriveren als een echte dame. Vader laat graag mooie jurken afkomen uit alle hoeken van het land. Ik zou dus helaas niet weten waar deze vandaan komt."

Hide was bij Serpanta aangekomen en ging netjes achter haar staan. Hij wou haar niet storen in haar formele gesprekken. Hij zag dat ze een kaartje vast had en pakte deze zachtjes uit haar had. Wierp er een blik op maar bij het zien van de status markies raakte hij zijn intresse kwijt. Hij pakte uit zijn zag een portomoneetje gevuld met creditcards van hem en Serpanta en stopte het kaartje van de markies en de danseren er in.
Hopenlijk is dit gesprek snel afgerond. ik houd totaal niet van dat formele gedoe.

Serpanta pratend met Kami.
Hide wachtend tot Serpanta

Naomi
Een vrolijk deuntje kwam uit de broekzak van Naomi. Ze pakte de telefoon uit haar zak, klapte hem open en keek naar het bericht. Het was van het hoofd bediening in het huis, de koning is er. Dat zou Cara's moeder natuurlijk willen weten. En dan zou Cara voorlopig nog even de Markies bespaard blijven. Naomi rende naar Cara's moeder en lichtte haar in.

Cara
Cara zag Naomi richting haar moeder rennen en glimlachte. Die zal vast een preek krijgen over rennen. Langzaam liep Cara ook naar Moeder, om te kijken wat er aan de hand was.
Haar moeder was helemaal in de wolken en was spontaan vergeten dat Naomi had gerend. "De koning!"
Alsof die er zin in zou hebben zomaar iedereen te ontmoeten. Maar moeder zou het natuurlijk proberen. Ach, hij kon niet veel erger zijn dan de Markies.
Moeder haastte zich weer richting huis. Ze moest nu allerlei dingen gaan regelen waaronder, dacht Cara, nettere jurken. Zou ze proberen Naomi in een jurk te stoppen? Of zou ze Naomi thuis laten? Cara wist dat geen van beide een optie zou zijn. Naomi zou hoe dan ook mee. En een jurk? Die was binnen de kortste keren een heel stuk korter.

"Wij blijven wel in het park." kon Cara nog net zeggen, toen was haar moeder verdwenen. Nu kon Cara eindelijk doen waar ze de hele tijd zin in had. Ze zocht een mooi plekje in het gras en ging daar zitten. Haar moeder zou woedend zijn! "Een barones zit niet op de grond!" Maar die bankjes waren zo hard en zaten voor geen meter. Naomi ging naast Cara zitten.

Locatie Cara en Naomi: op het gras in het park

[Duck]
Lichtelijk teleurgesteld hoorde de jongen aan dat de eenhoorns niet uitzonderlijk snel waren. Ze waren dan niet meer dan vrolijk gekleurde paarden met een hoorn. Hij had niet extreem veel affiniteit met paarden en de vraag van de hertogin herinnerde hem eraan dat zijn moeder er op gestaan had dat hij op de kostschool paardrijlessen zou nemen zoals een aristocraat betaamde. Helaas was haar brief waarin ze dreigde zijn toelage te beknotten wanneer Duck geen les nam zo vertraagd aangekomen dat er op dat moment alleen nog maar in één bepaalde les een plek vrij was.
“Dressuur.” Zei hij wat stilletjes. Kwam hij maar toe aan rijden, maar hij was tijdens de les meer bezig met leren paarden te beheersen en te trainen dan dat hij relaxt het veld in kon. Aan de andere kant betreurde hij dat ook niet erg, want hij interesseerde zich toch in andere dingen.
“Ik kom zelden toe aan echt paardrijen.” Antwoordde hij eerlijk. De kans dat hij nog vaak met de hertogin zou spreken was klein, dus het had weinig zin om iets mooiers dan de waarheid te verzinnen wat hem later nog parten kon spelen. Achter hem zat de bediende te prutsen met de PDA. Het geluid van een binnenkomend bericht was te herkenbaar en Duck vreesde dat zijn vader het schema van de dag had uitgebreid. Misschien had de baron een uitnodiging geaccepteerd om die dan op zijn zoon af te schuiven en zelf een telefonische vergadering bij te wonen met de managers van een van zijn bedrijven. Zijn vader was een druk en belangrijk man. In het bedrijfsleven dan, want zijn contacten met de adel liepen bijna allemaal via zijn vrouw. Het gevolg was dat bijna niemand Baron d’Anethan kende en de barones vooral bekend stond als de vrouw die voor het geld met een nouveau riche trouwde. Iets wat misschien voor een deel herkenbaar was voor de hertogin.
Mogelijk was het te brutaal, maar Duck besloot het over een andere boeg te gooien: “Uw verloofde is erg respectabel en fortuinlijk. U prijst zich zeker gelukkig met deze match.”

[Hoogmoed]
Er kwam een algemeen persbericht binnen op de PDA die kort daarop gevolgd werd door een bericht van Hoogmoeds werkgever. Het eerste bericht vertelde over de aankomst van de koning en het tweede bericht luisterde als volgt:
14:00 afsprk bij T. Arundel. O. Taart houdt van chrysanten. H.Pief in stad. Sta pararaat voor aanp. schema.
Niet veel later verschenen details over de afspraak met de oude gravin Arundel in de digitale agenda en Hoogmoed las online snel wat dingen over de vrouw die hij op wat websites met overzichten en de laatste weetjes van de adel vond. Ze stond niet vaak in de schijnwerpers, maar ze kende veel mensen en haar invloed was door haar netwerk toch aardig groot. Logisch dat de jonkheer er heen gestuurd werd. Als je een goede indruk bij de oude weduwe maakte, dan deed dat je aanzien veel goeds en dat was gunstig voor de rest van je familie.
Met een paar klikken reserveerde Hoogmoed een bos chrysanten bij een bloemist in de buurt van waar de gravin woonde. Het was nog geen twee uur en de jonkheer had nog voldoende tijd om zich in het park te laten zien. Zolang het gesprek tussen de jonkheer en de hertogin voort duurde, hield hij zich stil.

Locatie Duck en Hoogmoed: bij Akuma.
Duck praat met: Akuma

Quam zag dat er nog meer Aristocraten bij kwamen staan en nam snel nog een foto. 'Veel aristocraten hier' dacht hij. Even had hij het idee dat hij een van de weinige niet Aristocraten was tot hij aan de twee mooie dames moest denken. Al dacht hij niet dat die veel zin hadden om met hem te praten. Hij was niet rijk dus was het vast niet goed voor hun business.

Even verderop zag hij twee meiden in het gras zitten. Een zag er uit of ze ook bij de Aristocraten groep hoorde maar van de ander wist hij het niet zeker. Na snel een foto genomen te hebben stapte hij voorzichtig op ze af.
"Hallo, ook aan het genieten van het mooie weer?"

Quam was niet bekend met de enquête van de adel dus hij hoopte dat hij ze niet beledigd had door ze zomaar aan te spreken. Hij kon alleen wel wat gezelschap gebruiken nu zijn zus er niet was.

Lokatie: Bij Cara en Naomi.

Akuma
Akuma haar mondhoeken twitchde. Ze had de jongen, die er ongemakkelijk uitzag in zijn pak, niet genomen voor een dressuur type, maar zijn opmerking over écht rijden, lieten zijn interresse doorschemeren.
“Uw verloofde is erg respectabel en fortuinlijk. U prijst zich zeker gelukkig met deze match.” Ah, de subtiele hint naar een accusatie naar een trouwerij voor het geld.
,, Bijzonder erg. Kami, excuses, Markies de Pompadour is een goede man. Mijn ouders zijn zeer blij met de extra toelage die zij zullen ontvangen.Ze had regelrecht de woorden van Megami gestolen. Dit had ze gezegd de avond voor ze wegging toen ze de eerste felicitaties kreeg. ,, Ik ben vooral blij dat ik mag trouwen met de man waar ik verliefd op ben." voegde ze zelf toe.

Praat met Duck

Kami
Kami zag hoe ze bloosde. Hij glimlachte. ,, De dame is niet gewend om complimenten te krijgen? Onvoorstelbaar." zei hij stralend. Hij vond het altijd leuk om complimenten te geven die mensen echt waarderden en niet alleen hun al grote ego oppoetsten.
,, Uw vader is een wijs man. Als een vader die zijn dochter ook graag mooie spullen geeft, kan ik zijn wijsheid zien."

Praat met Serpanta

Serpanta en Hide
"Ik heb nog nooit een compliment gehad van een voorname heer als u markies de Pompadour."
"Watte" siste Hide zachtje maar Serpanta negeerde hem.
"Ik prijs mezelf gelukkig dat mijn vader mooie spullen voor me koopt. Ik weet dat het een privilege is om in weelde te mogenm leven."
Hide liet een zacht dierlijk gegrom horen. Hij was duidelijk niet mee eens wat Serpanta zei. Serpanta besloot dat ze Hide niet langer kon negeren en hem maar beter bij het gesprek kon betrekken. Al wist ze niet goed of Hide het haar in dank af zou nemen als hij voorgesteld werd als een zoon van een graaf. Maar misschien zei Hide's achternaam de Markies al voldoende.
"Markies de Pompadour mag ik uw voorstellen aan mijn reisgezel Hide Bloedwaardig."
Ze graaide naar Hide's pols en trok hem naast zich.
"Hide mag ik je voorstellen aan Markies de Pompadour en zijn verloofde vrouwe Megami de Marigni."
Hide glimlachte gemaakt naar de dame en heer.
"Het spijt me voor zijn rebelse uiterlijk ik probeer hem nog steeds zo ver te krijgen om eens enquestes te onthouden."
Hide wierp Serpanta een vernietigende blik toe. Hij had totaal geen zin in dit praatje.
"En wie is hij." Hij knikte naar Duck."
"Hide dat is uiterst onbeleefd. Tevens heb ik zijn naam nog niet meegekregen omdat ik in conversatie was met markies de Pompadour."
"Aha."
Serpanta durfde even niets te zeggen. Ze had gehoop dat Hide zich meer zou gedragen in het bijzijn van hooggeboren mensen.
praten met Kami en elkaar.

Kami knikte naar Hide. ,, Als ik het goed onthouden heb, is er een Graaf Bloedwaardig. Spreek ik met diens zoon?" vroeg Kami beleefd.
Hij boog naar Serpanta. ,, Ach, niet allen zijn voor de Aristocratische privileges. Hoewel ik wel meer te vinden ben dat de duidelijkheid in rang duidelijk moet zijn, voor het gewone volk en voor onszelf." Hij glimlachte vriendelijk. ,, Hoewel een Graaf natuurlijk dichter bij het volk staat, waardoor ik het door de vingers zal zien." Zijn toon en houding was vriendelijk, ondanks de subtiele arrogantie.

Praat met Hide en Serpanta

Akuma hoorde Megami's naam en zag dat ze voorgesteld werd. Ze knikte vriendelijk naar de jongen, alvorens weer naar Duck te buigen. Als hij zich wilde voorstellen moest hij het zelf doen. Het was niet aan een Hertogin of Markiezin om dat te doen.

[Duck]
“Dat is uitzonderlijk!” Flapte Duck eruit toen hij de hertogin over haar verliefdheid hoorde spreken. Hij moest zichzelf aansporen om niet stil te vallen na zo’n misstap en hij ging verder om zijn uitspraak uit te leggen. “Mijn moeder zegt dat echte liefde moet groeien en als je elkaar respecteert dan komt dat vanzelf. Alleen normale mensen zouden van elkaar houden als een reden zien om te trouwen.”
Nu viel de jongen echt stil, omdat hij zichzelf voorbij had gepraat. Een aristocraat zou het hebben over “moderners” of “het gepeupel” of op zijn minst over “mensen zonder stand” en zou mensen van eenvoudige afkomst niet “normaal” noemen. Hoe ging hij dit snel rechtzetten?
“Voor ar-ons is een huwelijk niet alleen voor jezelf. Het is heel belangrijk dat je denkt aan anderen en dat je niet de gemeenschap ontwricht.” Ducks moeder had als oudste dochter van een berooide baron haar familie van het armenhuis gered door met een rijke man ver beneden haar stand te trouwen. De schuldeisers waren afbetaald en de familie-eer was gered waardoor de overige dochters wel een aantrekkelijke partij waren voor edelmannen.
“Het is heel egoïstisch als je bij een huwelijk alleen aan je eigen gevoelens en wensen denkt. Een aristocraat heeft meer verantwoordelijkheden dan alleen naar zichzelf toe.” Ging Duck verder ondanks dat hij wist dat zijn vader vooral zelf veel beter was geworden van zijn huwelijk. Toch waren zijn ouders niet ongelukkig en nog steeds bij elkaar. Veel van Ducks klasgenoten konden niet hetzelfde zeggen.
Het was niet dat hij het een veel beter vond dan het andere. Hij was gewoon opgegroeid in twee verschillende werelden en kon zich inleven in beiden. Evenwel vond hij de moderne wereld een stuk interessanter ondanks dat er wat voor bepaalde oude waarden gezegd kon worden.

“Wie is hij?” Sprak iemand in de buurt. Met een vaag vermoeden dat het om hem ging draaide Duck zich in de richting van de spreker. Het meisje naast de jongen die had gesproken gaf de jongen een standje voor zijn onbeleefde gedrag.
“Ik had mij inderdaad nog niet voorgesteld. Donald d’Anethan.” Zei Duck en hij knikte eerst naar de markies en daarna naar de twee jongeren. Omdat de hertogin al zijn kaartje had, liet Duck deze formaliteit achterwege. Als de hertogin niet een goed woordje bij de markies wilde doen, dan had het weinig zin om het zelf te proberen. De neerbuigende woorden over de mindere positie van de graaf Bloedwaardig waren Duck niet ontgaan en een graaf stond hoger in de pikorde dan een baron. Slijmen was in dit geval verspilde moeite dus het was nu vooral zaak om geen slechte indruk achter te laten.

Duck keek eens naar de eenhoorns die rustig en elegant in de buurt stonden. Daarna keek hij naar de markies. Deze man fokte dus alleen superieure eenhoorns dus dit was zijn trots. Misschien konden de eenhoorns niet de geluidsbarrière doorbreken, maar ze hadden een aantrekkelijk en indrukwekkend voorkomen.
Baron d’Anethan had weinig hoop dat zijn fladderende vlinder zoon ooit zijn imperium zou overnemen, maar hij had dondersgoed door waar zijn zoon wel affiniteit voor had. Het farmaceutische bedrijf dat hij runde, een van de vele bedrijven, had een zijtak gespecialiseerd in cosmetica en hoewel hij liever had gezien dat zijn nageslacht zich interesseerde in verkoopcijfers en overnames, kon hij niet ontkennen dat productenlijn van de door zijn zoon ontworpen glitternagellak het verbazend goed deed. Vandaar dat de man regelmatig nieuwe concepten en ideeën van dat bedrijf via zijn zoon liet gaan. De baron had totaal geen interesse in cosmetica, maar wilde alleen het beste van het beste personeel voor zijn bedrijven en talent liet je niet lopen. Ook al betekende het dat je toegaf dat je zoon “apart” was.

“Markies de Pompadour, dat zijn twee interessante exemplaren. Ik neem aan dat ze representatief zijn voor uw collectie.” Ducks blik ging weer even richting de eenhoorns, maar het was wel duidelijk waar hij het over had. Hoewel het klonk alsof hij zat te slijmen, werd de jongen langzaam maar zeker enthousiast.
“Ik ben onder de indruk van hun voorkomen. Ik denk zelf dat ze perfect zouden zijn om te schitteren in een reclamecampagne voor het nieuwe exclusieve parfum Clarice. Elegant, maar sterk. Het beste van het beste voor alleen de besten,” zei Duck tegen de markies met een ondertoon van enthousiasme, “maar misschien juich ik te vroeg en wilt u uw creaties niet op zo’n manier delen.”

Ducks locatie: Bij Kami, Akuma, Hide en Serpanta

Hide en Serpanta
"Aangenaam kennis te maken" zei Serpanta tegen Duck. "Ik ben Serpanta Alanala Curalium Dissolutio en dit is mijn reisgezel Hide Bloedwaardig."
Ondanks de neerbuigende manier van praten over zijn vader schrok Hide er van dat hij zijn vader kende. geschrokken zette hij een stap naar achteren. Serpanta pakte zijn pols steviger vast.
"Hij is inderdaad de zoon van Graaf Bloedwaardig helaas Zijn de banden tussen vader en zoon erg slecht."
Hide liet een dierlijk gegrom klinken. Hij wou helemaal niet dat er bevestigd werd dat hij de zoon van Farno Bloedwaardig was.
"Rustig maar Hide omdat de Markies van je vader heeft gehoord betekend niet dat hij op goede voet staat met je vader."
Hide zette alleen angstiger stappen achteruit zonder zijn ogen van de markies af te houden. Serpanta probeerde hem bij het gesprek te houden maar Hide was veel sterker doordat hij deels vampier was en trok haar langzaam mee.
Hide wil bij de markies weg terwijl Serpanta wil blijven. Ze zijn nog in buurt.

Cara trok een wenkbrouw op toen de jongen een foto maakte. Nou ja, dat hoorde er nu eenmaal bij. Ze zag Naomi breed lachen naar de camera. De jongen kwam op ze af. "Hallo, ook aan het genieten van het mooie weer?"

Naomi lachte breed naar de jongen. "Ja, en het park is ook erg mooi. En jij? Aan het genieten van de adel?" zei ze met een knipoog. Ze gebaarde naar Cara "Dit is Cara de Rosen en ik ben Naomi. En wat is jouw naam?"
Cara probeerde vriendelijk te kijken naar de jongen. Waarom kwam hij op ze af? Wat zat erachter? De meeste mensen durfden niet te praten met de adel. Niet dat Naomi adel was, maar ze zag er toch best netjes uit, als je niet keek naar het feit dat ze een dame was in herenkleding.

Locatie: Op het gras
Naomi praat met Quam

Kami
Hij trok zijn wenkbrauw op. Hij stond niet op goede voet met zijn vader, dat was duidelijk een understatement. ,, Maakt u geen zorgen. Ik ken hem alleen van naam. Ik heb de man nooit ontmoet. Ik ben adviseur van de koning, waardoor het mijn plicht is om de namen van de adel te weten. Ik moet wel zeggen dat ik verbaasd ben om te horen dat de Graaf een zoon heeft." Wellicht de reden dat ze niet op goede voet stonden. De graaf die niet toe wou geven dat hij een zoon heeft, zoon die graag macht wil. Het kwam vaker voor.

Hij werd afgeleid door het gesprek van Duck. Hij had weinig zin om zaken te bespreken met een tiener, maar hij kon wel de voordelen zien voor beide partijen. Er zou meer naamsbekendheid komen voor zijn eenhoorns.
,, Ik zou wellicht wel interresse hebben." zei Kami langzaam nadenkend. ,, Maar dat wil ik liever niet zo vroeg op de ochtend bespreken, op deze prachtige dag. Mijn lief, zegt altijd al dat ik teveel aan mijn werk zit." Hij legde even liefdevol zijn hand op die van 'Megami'. ,, U heeft mijn kaartje? Ik zou hier graag op een later tijdstip over praten." En dan kon hij wat meer onderzoek laten verrichten in het bedrijf. Hij wilde niet zijn naam binden aan een bedrijf dat hem wellicht kon schaden.

Praat met Hide en Serpanta en Duck

Akuma
Akuma knikte ineenstemmend. ,, Voordat de mannen zaken gaan bespreken." zei ze terwijl ze opstand (en Kami ook volgens de ettiquete). ,, Hoe zou u het vinden om de eenhoorns van dichtbij te zien?" zei ze tegen Duck terwijl ze haar arm aanbood.
De jongen was ook niet Puur Aristocratisch. Dat had ze nu wel door. Hij zou het niet doorvertellen als ze stiekem haar telefoon pakte. ,, Dan kan ik u ook wat meer vertellen over het huwelijk."

Praat met Duck

[Duck]
De reactie van Hide was opmerkelijk en hoewel Duck begrip kon hebben dat sommige gespreksonderwerpen weerstand opriepen, ging het hier blijkbaar om de vader van de jongen. Graaf Bloedwaardig, daar had Duck weinig over gevonden via de keurige websites die hij had bezocht, maar de roddelbladen smulden van geruchten en daar had Duck minder tijd aan besteed. Aristocraten gaven meer om wat er in hun kringen omging dan om waar de gewone mensen zich mee vermaakten.

Duck richtte zich tot de markies en zei: “Maar natuurlijk heb ik een kaartje en ik zou ook niet verwachten dat iemand met verstand van zaken begint aan een onderneming zonder zich eerst goed voor te bereiden. U kunt altijd contact opnemen met mij of met het hoofd Design.”
Nog geen tel later stond de bediende klaar om een kaartje aan de markies te overhandigen. Het was een ander kaartje dan degene die de hertogin had ontvangen. Op dit stukje glossy karton stond niet het familiewapen, maar Ducks naam, zijn functie als adviseur voor het cosmeticabedrijf, de website van het bedrijf met het bedrijfslogo ernaast en een e-mailadres waarop hij te bereiken was. Niet dat Duck verwachtte dat de markies zou emailen, maar het zou niet de eerste keer zijn dat een scan van een keurig handgeschreven brief in zijn in-box belandde.
De bediende had niet alleen goed opgelet, maar was blijkbaar ook goed geïnstrueerd om te weten wanneer hij welk kaartje moest overhandigen. Duck vroeg zich af waar zijn vader deze man had opgediept. Nadat de formaliteit voorbij was richtte de jongen zich weer tot de hertogin. Normaal gesproken bood de heer een dame de arm aan, maar hij ging op haar uitnodiging in en liet zich naar de eenhoorns begeleiden.
“Ik denk dat u mijn moeder een plezier doet met het gekozen onderwerp. Ze moet zich erg inhouden nu mijn vader haar heeft opgelegd dat ze niet eerder over kandidaten begint dan dat wanneer ik ben afgestudeerd.” Zei hij hoewel het niet klonk alsof het onderwerp hem echt wat deed. Terwijl ze zich van de groep afsplitsten volgde de bediende op een gepaste afstand.

Ducks locatie: Bij Akuma en praat met haar.
Hoogmoeds locatie: net buiten gehoorafstand

Ondertussen stonden Irina en Milehva wat na te praten over de twee heren waaraan ze hun kaartjes hadden afgegeven. "Wat denk je Irina, zouden ze ons boeken?"
Irina dacht na. "Moeilijk te zeggen. Aangezien die tweede jongen nog niet volwassen was, verwacht ik niet dat hij ons zal boeken. Zoiets moet je toch met je ouders of opvoeders of wat dan ook overleggen. Anders is het ongepast voor iemand van zijn stand. En die andere, geen idee. Die vind ik moeilijk te peilen."
Milehva knikte. "Het was een rare snuiter ja. Vriendelijk, maar toch... vreemd."

Ineens viel Milehva's blik op de eenhoorns van Kami en Akuma. "Wauw! Moet je zien! Kleurtjespaardjes!"
Irina barstte in lachen uit. "Onder welke steen leef jij? Dat zijn eenhoorns."
Milehva haalde haar schouders op. "Wat jij wil. Maar hey, zullen we naar ze toen gaan? Ik wil die paardjes wel eens van dichtbij zien, en aaien!" Milehva begon al richting Kami en Akuma te lopen.
"Nee!" Irina snelde achter Milehva aan en greep haar bij haar pols om haar staande te houden.
"Ben je gek?" siste ze. "Dat zijn Aristocraten! Geen idee wie het zijn, maar volgens mij zijn dat wel van die belangrijke! Daar kun je niet zomaar op aflopen en hen aanspreken! Wij zijn ver beneden hun stand."

Milehva keek teleurgesteld. "Jammer. Ik had die paardjes graag willen aaien. Altijd weer die zooi van rangen en standen en regeltjes en dingetjes."
Ze plofte neer op het gras.
"En wat gaan we nu dan doen?"

"Goeie vraag." antwoordde Irina, die naast Milehva in het gras ging zitten. "Broodje eten?" Ze pakte een sandwich verpakt in folie uit haar tas en gaf hem aan Milehva, die hem graag aannam. Daarna pakte ze er ook een voor zichzelf.
"Laten we het even hebben over onze plannen nu. Even een planning maken van wanneer we gaan oefenen enzo. Sowieso moeten we meer choreografieën maken waarin we samen dansen."
Milehva knikte. "Is goed."

Locatie: park in het grasveld
Praten tegen elkaar

Hide en Serpanta
"Een zoon. Hij heeft er drie en twee dochters. Mijn vader is in en in verdorven. Wees blij dat je hem nooit ontmoet hebt." Ondanks dat de markies zijn vader niet rechtstreeks kende maakte hij zich nog steeds zorgen.
Zonder een oog van Kami af te houden zei hij tegen Serpanta.
"Hoe vaak moet ik het je zeggen tutje dat je niet rond mag bazuinen wie ik ben. of beter gezegt wie mijn vader is. Je weet dat hij gevaarlijk is en als hij daar door durft te vertellen dat ik hier ben zal onze vakantie heel snel ophouden. Ik moet dadelijk mijn telefoon hebben zodat ik Kira in kan lichten wat er gebeurd is. Dan kan mijn familie paraat zijn voor het geval de hel los breekt."
"Hide zo slecht kan je vader niet zijn."
"Hij hield me gevangen in een kerker."
Even draaide hij zich om naar Serpanta en ze zag tranen in zijn ogen. Hide had nooit echt veel gezegt over zijn vader alleen dat hij gevaarlijk is.
Hij keek Kami weer aan. "Vergeet mij, vergeet haar we zijn het niet waard om te onthouden."
pratend tegen Kami.