18+ RPG - A Pirate's life for me!

Patch
Piratenschip The Undertaker - tweede dek

Patch stond nog steeds op zijn plek, achter het roer op het tweede dek.
Hij hield het schip op koers en keek zo af en toe eens over het dek heen.
Toen hij zijn ogen weer over het dek liet glijden zag hij dat de kapitein een nieuw 'Slachtoffer' had gevonden. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en dacht. 'Wat zou die gast uitgespookt hebben? Of niet uigespookt hebben...?'
Zijn ogen gleden verder over het dek en dat er twee mannen op de trap van het dek naar het tweede dek waren gaan zitten.
"Hey lapzwanzen! Is het theekransje gezellig!?" riep hij naar de trap.
De mannen keken op en toen ze zagen wie er naar hun riep schoten ze op en gingen weer aan het werk.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer – Kapiteinshut
Op aanwijzen van Rembrandt nam hij plaats in de stoel tegenover hem. Waar wilde de Kapitein hem over spreken? Een lichte onzekerheid was in zijn blik te zien bij het opmerken van Rembrandt’s ernst. Taylor bleef stil terwijl Rembrandt het verhaal begon en knikte even. Het afscheidfeest herinnerde hij nog wel. Het feest was iets dat Taylor nog nooit eerder had meegemaakt en het had dan ook een diepe indruk achter gelaten. Hij werd uit zijn herinneringen terug getrokken toen Rembrandt doorging. De rode blos die langzaam een weg vond over de kapitein z’n wangen ontging hem niet en hij kreeg het vermoeder waar dit heenleidde. Hij staarde de kapitein aan terwijl hij eindelijk uit zijn woorden kwam en het er gewoon uitgooide. Even keek hij hem stil aan en probeerde toen zijn lachen in te houden. Zo goed en kwaad als het lukte om serieus te blijven keek hij de kapitein aan voor hij opsprak. “Teveel gedronken is zachtjes uitgedrukt.” Hij kon de lichte grijns niet van zijn lippen weghouden. “Toen ik merkte dat de sake nogal naar je hoofd steeg heb ik besloten je even apart te nemen, zodat je niet jezelf in moeilijke of onaangename situaties zou werken. Als kapitein heb je immers een bepaalde positie.” Hij leunde zijn elleboog op de armleuning van de stoel en rustte zijn hoofd zachtjes tegen zijn hand. Zijn lavendel ogen die geamuseerd schitterden. “Om je de schaamte te besparen deed ik maar alsof ik sliep, zodat je niet gelijk ermee geconfronteerd hoefde te worden.” Hij haalde zijn schouders een beetje speels op. “En een schoot leek me wat comfortabeler als kussen.” Hij keek Rembrandt met een grijns aan nu, deed geeneens de moeite meer zich serieus te houden.

Kim
Spookschip The Black Lady – Bovendek, roer
Hij keek op toen Vladimir hem weer aantikte. Voor een moment had hij helemaal in gedachten staan wegdromen. Oeps? Hij knipperde en luisterde naar het verhaal. “Een lijk?” Hij keek even naar beneden en zag inderdaad een lichaam bij de twee meiden liggen. “Neem het roer over. Houd haar recht, dan blijven we op koers.” Hij deed een stap opzij zodat Vladimir het roer kon overnemen. “En als je niet weet wat recht is…” Hij wees naar een van de houvasten bovenop. “Deze blijft gelijk aan de mast, dus houd je ogen daarop gericht.” Hij klopte Vladimir op de rug met een grijns als ‘succes’ en liep toen snel weg, voor de man kon gaan protesteren. Mochten ze uit koers raken, dan zou de verantwoordelijkheid alsnog bij hem liggen. Maar zorgen maakte hij zich niet. Vladimir was sterk genoeg om het even uit te kunnen houden. Hij liep het bovendek af, naar het dek waar Phyllis en Saran Ahn stonden te wachten. Ze zagen er niet uit alsof ze de vondst een prettige vonden. Hij knikte naar ze. “Dus dit lijk is net opgevist?” Hij keek naar het dode lichaam en gaf het een trap zodat het op de rug rolde. Duidelijk was dat de kleren geleden hadden. Scheuren en gaten zoals in een gevecht.
Het dek

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer – Kapiteinshut

Rembrandt verschoot van kleur toen hij die grijns zag, en vertrouwde het niet helemaal. Toch zei hij: 'ahh... juist. Het beaamt een stuurman zich om een oogje op zijn kapitein te houden en ervoor te zorgen dat hij zelf in eeh... zijn dronken bui comfortabel is. Alweer een bewijs dat je de beste stuurman bent, Taylor.' Toch was hij er niet helemaal gerust op, en was bang dat hij zich in die dronken bui raar had gedragen tegenover Taylor. Op fluistertoon voegde hij eraan toe: 'ik weet niet of ik nog wat tegen je heb gezegd... Maar ik vertrouw erop dat je het voor jezelf houdt. Je weet dat ik me niet van de geisha's afzijdig hield uit beleefdheid.' Hopelijk was dit genoeg gehint over wat hij wilde zeggen, want het in woorden uitspreken ging Rem nog wat te ver.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer – Kapiteinshut
Taylor had echt de grootste moeite niet in lachen te barsten toen hij de Kapitein alleen maar roder zag worden. Toch dwong hij zichzelf zijn gezicht weer in de plooi te trekken toen Rembrandt op fluistertoon nog wat toevoegde. De hint die onder de woorden verborgen lag, was te makkelijk voor hem om door te prikken. Met de meest serieuze stem die hij kon antwoordde hij. "Geen zorgen, Kapitein. Niemand zal ooit weten dat we samen gedanst hebben."

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

'Wat!? Samen gedanst?' Nu trok Rem eerder wit weg, want ook al zouden de Japanners misschien hebben gedacht dat het een rare Westerse traditie was, zouden de aanwezige Nederlanders er vast iets vreselijks over gedacht hebben. 'O-okay.. nou... dan was het vast heel erg gezellig,' zei hij met een piepstemmetje terwijl hij zichzelf voor de zoveelste keer voornam om nooit meer een druppel drank aan te raken. 'Toch? Of...?'

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Taylor kon het simpelweg niet meer inhouden en barstte in lachen uit. Hij had het niet mogen doen, maar de verleiding was te groot geweest om niet even de Kapitein te plagen. Misschien dat dit hem hielp de volgende keer toch een rondje sake over te slaan. Zijn ogen vulden met tranen van het lachen en Rembrandt's geschrokken reactie hielp hem niet om te bedaren.

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

De kapitein keek nu toch wel een beetje beledigd naar zijn stuurman. 'Dat is niet grappig!' zei hij boos, en trok een pruillip die het alleen nog maar grappiger zou maken voor Taylor. 'Ik neem je in vertrouwen en je lacht me uit? Verdorie, het is al moeilijk genoeg zo, ik loop constant op m'n tenen om de wereld niet te laten merken wie ik echt ben. Ik waardeer 't dat je me in een rustig hoekje heb gezet voor ik met een of andere jongen probeerde te flirten, maar lach me er niet om uit, okay?' Hij leek nu echt gekwetst door Taylor's gelach.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Hij deed zijn best te stoppen, maar gniffelde nog zacht na. "De situatie is misschien serieus, maar je reacties maken het grappig." Hij ging verzitten, een poging tot serieus worden. "Ik zal nimmer hierover tegen andere spreken." Al was de grijns er nog, in zijn blik was te merken dat hij de gesproken woorden wel meende. "Ik weet hoe lastig het is en zal dan ook nooit iemand bewust erom uitlachen."

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem zuchtte opgelucht en pakte de fles rum onder de tafel vandaan. 'Je mag me best uitlachen om mijn dronken buien, maar alleen daarom' zei hij met een glimlach, en schonk hen beide wat in. Het was tenslotte al 11 uur geweest, dus Rembrandt vond dat het kon. Bovendien hoorde hij tussen Taylor's woorden enig begrip voor zijn situatie - zat de man in hetzelfde schuitje of bedoelde hij dat er niet mee...?

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Hij schudde zijn hoofd zachtjes in zijn amusement om de kapitein's woorden. Hij mocht van geluk spreken dat hij op zo'n goede voet stond. "Weet je zeker dat alcohol een goed idee is? We willen immers niet weer een herhaling." Zijn grijns werd breder en het was te duidelijk dat hij nu alleen maar plaagde. Hij leunde naar voren om een van de glazen die hem aangereikt werden over te nemen. "Of probeer je me nu te verleiden om mijn mond te houden?"

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem's groenbruine ogen werden groot toen zijn stuurman ineens dichterbij leunde met die grijns van hem op zijn gezicht. Eerst wilde de kapitein tegensputteren, maar besloot Taylor toch maar op zijn plaats te zetten. hardhandig greep hij hem bij zijn kraag en kuste hem ruw. 'Maybe ~' zei hij met een vals lachje, en likte langs Taylor's lippen.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Even dacht hij dat hij nu toch echt een stap te ver had gezet. Hij was nog jong en daardoor misschien soms nog te brutaal in zijn manieren - hoe goed bedoeld dan ook. De hardhandige manier waarop hij plots aan de kraag naar voren werd getrokken deed zijn ogen verwijden in een milde shock. Hij slikte maar nog voor hij iets kon zeggen werd hij al gestild. Even wist hij niet hoe hij het had toen hij realiseerde dat Rembrandt de lippen tegen de zijne had geduwd in een ruwe kus. Hij staarde met lichte verwarring naar z'n kapitein, rilde toen diens tong een weg langs zijn lippen baande. Instinctief opende hij deze. Een poging iets te zeggen? Geluid kwam er in elk geval niet uit. Hij slikte nogmaals, probeerde even zijn grip op realiteit te krijgen. "K..kapitein..?" Hoe moest hij hier mogelijk op reageren? De lichte tint die weg naar zijn wangen vond. Zijn hart donderde in zijn borst uit shock en.. en wat? Het liet hem in elk geval niet geheel koud maar dit hield hij wijselijk voor zich.

Sarah Ann en Phyllis

Spookschip The Black Lady – dek

Phyllis pufte en wreef over haar maag. Ze wende haar ogen af van het lijk om te voorkomen dat ze weer over de balustrade moest gaan hangen.
Maar waar moest ze dan heen kijken? Ze merkte dat Sarah Ann zich achter een ton had verstopt en om het hoekje keek naar het lijk. Angst vol in haar ogen, en ze zag de schouders van Sarah Ann lichtjes op en neer gaan en er stroomde tranen over haar wangen.
'Verdomme, kan ik straks nog verpleegster gaan spelen' dacht ze bij zichzelf.
Op dat moment kwam Kim bij haar staan. Ze schrok een beetje van hem omdat ze hem niet had horen aankomen. Ze keek hoe hij het lijkt omgooide met zijn voet, en ze voelde haar maag zich al weer rondjes draaien. Snel wende ze zich tot Kim.
"Ja, ... Hmpfff....dat klopt."Zei ze als antwoord op zijn vraag. "Wie gooit er nu een hoofdloos.... Hmpff.... lijk in de zee?" Phyllis kon zich niet voorstellen dat er iemand zo gemeen was. Iemand die een mede mens zo kon behandelen.
Phyllis keek Kim vragend aan.
"Wacht, een momentje voor je antwoord." pufte ze en rende weer naar de balustrade om haar maag inhoud los te laten in de zee.
Naar een paar keer flink kokhalzen was haar maag weer tot bedaren gekomen. Ze nam een hap adem en fatsoeneerde zich terwijl ze terug liep naar Kim...
"sorry" zei ze toen ze bij hem aankwam.

Kim
Spookschip The Black Lady – dek
Hij fronsde lichtjes terwijl hij het lijk bekeek. Inderdaad niet het smakelijkste zicht. Hij zuchtte, wachtte tot phyllis weer tot bedaren was gekomen. "Laat het lijk liggen. Ik zal de kapitein informeren. Als je er niet tegen kan, zoek dan werk aan het andere kant van het schip." Hij keerde zijn blik kort naar Sarah, nog half verstopt. Langzaam liep hij op haar af en hurkte voor haar. Hij reikte uit en aaide zacht door haar haar. "Gewoon niet naar kijken. Vergeet het. Ga naar de andere kant van het schip en zoek iets om te doen." Hij glimlachte zachtjes in troost. Als hij ergens niet tegenkon was het jongeren die huilden.

Phyllis en Sarah Ann

Spookschip The Black Lady – dek

Phyllis schaamde zich diep dat ze haar maag niet onder controle had.
Ze was toch zeker wel sterker dan dat?
Phyllis knikte haar hoofd toen ze te horen kreeg dat ze een ander werkje mocht gaan doen wat niet dicht bij het lijk lag. Ze keek richting haar vriendinnetje. Van binnen borrelde het gevoel naar boven dat ze haar moest beschermen. Ze wist dat ze Sarah Ann daar weg moest krijgen en snel. Phylis wist als geen ander dat Sarah Ann niet zo sterk was als dat zij was, en dat gebeurtenissen als dit dikke littekens konden achterlaten op haar maatje. Ze zag dan Kim naar Sarah Ann onderweg was en hobbelde snel achter hem aan.

Sarah Ann voelde de tranen over haar wangen lopen. Beelden van de ophanging van haar ouders schoten voor haar ogen langs. De rillingen liepen over haar rug toen ze zich herinnerde hoe haar ouders vochten tegen de strop en de verstikking. Ze knipperde met haar ogen om de herinneringen weg te sturen.
Ze kon haar ogen niet van het lijk af trekken. Ze vroeg zich af wat deze persoon gedaan had om zo een straf te verdienen.
Ze zag vanuit haar ooghoek dan Kim voor haar was komen staan en hurkte naar beneden. De hand die door haar krullen ging en de vriendelijke glimlach stelde haar gerust. Ze knikte zachtjes naar Kim en probeerde een kleine glimlach op haar gezicht te toveren.
Op dat moment kwam Phyllis van achter Kim vandaag en ze vloog op Sarah Ann heen en knuffelde haar heel hard.

Kim
Spookschip The Black Lady – dek
Blij met de poging tot een glimlach stond hij weer op. Phyllis vloog al gelijk op Sarah af, dus wist hij dat hij zich niet al te veel zorgen hoefde te maken om te twee. "Neem haar mee." Zei hij tegen Phyllis voor hij wegliep op weg naar de Kapitein. Zijn glimlach maakte even plaats voor een nieuwe fronds. Dit kon niet anders dan het werk zijn van... Hij schudde zijn hoofd. Eenmaal bij de kapitein's hut aangekomen verscheen er weer die typerende grijns. Hij keek naar de gesloten deur. Ach, kloppen was tijdverspilling. Met een zwaai opende hij de deur. "Kap'tein!"
Kapitein's hut

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem kuste Taylor's protesten weg en trok hem dichterbij. Zijn hand streek langs Taylor's gezicht omlaag, langs zijn hals, en trok uitdagend zijn halsdoek los. Met beide handen duwde hij Taylor's hoofd iets achterover en spreidde zijn lippen met z'n tong. Geen moment liet hij het idee van enige tederheid ontstaan - maar hij zorgde er ook voor hem geen pijn te doen. Hij wist een zacht kreuntje uit Taylor te onttrekken toen hij zacht in zijn onderlip beet en opkeek.
'Nu staan we quitte,' fluisterde hij met een lach, geamuseerd om hoe hij Taylor zo van stuk had weten te brengen. Snel liet Rem zijn stuurman los - hij zette hij wijslijk niet voort omdat hij ondanks Taylor's opmerking van daarnet niet wist of de jongen ervan gediend was. Plagen had hij geen problemen mee, maar hij wist wanneer hij op moest houden. Toch voelde ook de kapitein dat zijn hart ietsje sneller was gaan slaan, en streek een pluk haar uit z'n gezicht.
'We zeilen tot aan Paperburg vandaag,' zei hij, 'voor we aan de etappe langs de klippen varen, toch?' Hij kuchte even en raapte Taylor's halsdoek op. Volgens hemzelf had hij het een beetje overdreven want de jongen was knalrood.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Zijn vraag werd gesmoord met een volgende kus die alles behalve rustig of zacht was. Geen seconde trok er twijfel of afgunst door hem heen en terwijl Rembrandt zijn halsdoek los begon te trekken leek hij zelfs wat meer in te leunen. Het liet hem niet onberoerd en hij kon de zachte kreun niet weerhouden toen de kapitein zacht in zijn lip beet. Tegen de tijd dat hij eindelijk werd losgelaten, voelde hij zijn benen trillen. Hij zonk dan ook gelijk terug in de stoel terwijl de fluister langzaam tot hem doordrong. Hij slikte, voelde de kus nazinderen en wist zich even gaan raad met zijn houding. Het duurde dan ook enkele lange tellen voor het tot hem doordrong dat Rembrandt alweer opsprak. "Hur...?" Hij schudde zijn hoofd, de blos nog enkele malen dieper. "Huh? Eh.."

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

De jongen leek erg door de kus te zijn geraakt, en Rem beet even op zijn lip. 'Ik ben toch niet te ver gegaan...?' vroeg hij zacht, lichtjes bang dat hij een grens had overschreden die hun relatie als kapitein-stuurman voorgoed op z'n kop had gezet. Toen zijn blik naar beneden gleed en de reactie van Taylor op het plotselinge lichamelijke contact zag, realiseerde hij zich wat de jongen echt had bedoeld. Natuurlijk...

Rem stond op en stapte om het bureau heen om de halsdoek om Taylor's nek te binden. Zijn handen beefden een beetje terwijl hij Taylor's haar opzij streek en een nette knoop op zijn borst maakte. Hij wilde dolgraag vragen of Taylor had bedoeld wat Rem dacht dat hij bedoeld had, maar tegelijkertijd begon er iets in hem te dagen: Taylor was een optie. Natuurlijk had hij de man erg aantrekkelijk gevonden toen hij hem in dienst had genomen, maar nooit een stap gezet uit gewoonte. Mannen van zijn soort kwam je niet tegen zoals je een vrouw tegen kwam, maar die zocht je op. Je ging naar bepaalde plekken, betaalde een bepaald bedrag en voilá. Rem nam altijd liever het zekere voor het onzekere door te betalen voor de liefde die haast onmogelijk te vinden was in deze tijden.

'Zo,' zei hij, toen hij Taylor's halsdoek na een beetje te lange tijd weer losliet, 'die is van zijde, dus je moet er zuinig op zijn.'

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Met zijn gedachten weer enigzins op het hier en nu gericht, drong Rembrandt's zachte vraag dit maal wel tot hem door. Hij schudde zijn hoofd snel. Te ver? Wat was te ver? Had hij het erg gevonden? Nee. Had het een indruk op hem achter gelaten? Een overduidelijk ja.

Hij vertrouwde zijn stem even niet, slikte nogmaals toen Rembrandt opstond met zijn halsdoek in hand. Hij bewoog amper toen de kapitein de halsdoek weer bevestigde waar deze hoorde. Een zachte rilling vond de weg langs zijn rug toen hij de zachte streling voelde terwijl Rembrandt zijn haren opzij streek. Wat moest hij in godsnaam doen?

Voor zijn gedachten nog verder de vrije loop konden gaan bracht Rembrandt's stem hem weer terug. Langzaam keek hij omhoog, een lichte onzekerheid in zijn blik als de jongeling die hij was. Hij knikte lichtjes, nog steeds bang zijn stem te gebruiken.

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem liet zijn hand op Taylor's schouder rusten. 'Ik heb je geloof ik een beetje in verlegenheid gebracht, hm?' fluisterde hij, en probeerde geruststellend te kijken. 'Je mag gerust iets zeggen. Ik zal niet boos worden als je daar bang voor bent...?'

Ondertussen had de zon de middagstand gepasseerd en was het ongeveer 1 uur. Ze zeilden nog steeds vrij dicht bij de kust van Japan, en verderop lagen enkele vissersboten die naast het grote vaartuig bijna in het niet vielen. The Harbringer stond gepland om rond 8 uur bij Paperburg voor anker te gaan en nog wat passagiers op te pikken, maar de stevige wind zou er waarschijnlijk voor zorgen dat ze er iets eerder zouden zijn.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Langzaam nam hij een diepe adem. Het was meer een gebrek van wat hij mogelijk kon zeggen dan dat hij er daadwerkelijk bang voor was. "Het gaat wel." Tegen zijn verwachting in lukte het hem om zijn stem vast te houden, al stamerde zijn hart nog diep in zijn borst. Ergens wilde hij vragen waarom de kapitein het had gedaan. Voor de grap? Voor zijn brutaliteit? Voor...? Met een nog enigzins onzekere blik keek hij Rembrandt aan.

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

'Volgende keer zal ik het aankondigen,' zei Rembrandt in een opwelling, en grijnsde een beetje, 'ik zou m'n ogen maar vast dichtdoen...' Hij leunde dichterbij en kuste Taylor nu heel teder, als teken dat hij niet verder zou gaan tenzij Taylor er zelf om vroeg. Zijn lippen waren wonderbaarlijk zacht voor die van een man van de zee - net als zijn handen, die door het fijne werk van schrijven en flessen rum vasthouden niet hard en eeltig waren, maar er bijna als vrouwenhanden uitzagen. De ranke vingers sloten zich om Taylor's gezicht en speelden over zijn hals en schouders, en gleden over zijn borst naar beneden. Als hij Rem nu zou tegenhouden, zou dat het laatste zijn van Rembrandt's pogingen, want hij wilde het absoluut zeker weten...

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Volgende keer? Ogen dichtdoen?

Taylor's ogen versperden toen de realisatie begon in te dalen, maar wederom was hij te langzaam met zijn besef en voor enig protest -dat geenzins aanwezig was- geuit kon worden, werd hij al gesmoord met een nieuwe kus. Hij was helemaal van zijn stuk gebracht, wist niet meer wat hij moest denken. Zo ruw en spontaan als de vorige was geweest.. zo zacht en bedachtzaam was deze. Warme handen drukte toen tegen zijn wangen, het besef dat hij gaandeweg zijn ogen had gesloten en had toegegeven. Een zachte zucht ontsnapte zijn lippen nu en zijn hele lichaam ontspande zich geleidelijk. Het hart dat z'n gebruikelijke ritme had wedervonden begon nu weer in kracht toe te nemen en Taylor wist bijna zeker dat dit voelbaar zou zijn voor de handen die nu op zijn borst rustten.
Zijn handen trilden licht, in het verst van zijn gedachten was hij zijn plaats nog lange na niet vergeten en het was een gevecht met zichzelf om zijn handen thuis te houden. Niet weer wilde hij de grens overtreden.

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem merkte dat Taylor geen weerstand bood en zijn hart sloeg bijna een paar tellen over. Hij had de jongen genoeg kansen gegeven en concludeerde dat Taylor niet alleen een optie was, maar zo mogelijk ook nog eens een open optie... Hij kon Taylor's hart voelen kloppen voor de handen nog verder naar beneden gleden, en de zachte zucht die uit Taylor's lippen ontsnapte spoorde hem aan tot meer.
Rembrandt was blij dat hij de belangrijkste kaarten die op het bureau lagen al had opgeborgen, zodat hij Taylor richting bureau kon duwen om hem erop te laten zitten. En hoewel hij met z'n handen nog boven de gordel bleef speelden ze wel over Taylor's bovenbenen, en duwde n ze een beetje uit elkaar zodat Rem dichter bij hem kon staan.
'Open,' fluisterde hij zacht tegen Taylor's lippen aan, en duwde z'n tong naar binnen.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Hij merkte amper op hoe Rembrandt tegen hem duwde, totdat hij de rand van het bureau tegen zijn benen voelde drukken. Half zoekend vonden zijn handen grip op de rand en wist hij zonder eenmaal de kus te verbreken op het bureau te gaan zitten. De handen die voormalig op zijn borst hadden gerust vonden nu hun weg naar zijn bovenbenen.. De zachte streling die rillingen door zijn hele lijf deed schokken. Uit elkaar geduwd, Rembrandt die nog dichter tegen hem aan kwam staan. "Hn.." De handen waren warm. Brandden door de stof van zijn broek. De zachte fluister, de hete adem die zijn lippen streelden deden hem wederom zacht kreunen. Langzaam opende hij zijn lippen om nog geen seconde later de hete tong langs de zijne te voelen. Warmte spreidde door zijn gehele lichaam en zijn gedachten vervaagden als rook in de wind. Langzaam liet hij het bureau los, handen die hun weg vonden langs de stof van Rembrandt's jas en shirt voor ze voorzichtig - alsof bang om iets te breken - hun houvast vonden in diezelfde stof.

Kapitein Rembrandt - (Begint onderde gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rembrandt voelde Taylor zacht aan zijn shirt trekken en vatte dat op als een teken dat hij door mocht gaan. Hij sloeg beide armen om Taylor's middel en kuste meer, alsof hij zichzelf compleet in hem op wilde laten gaan. Zijn hoofd begon langzaam leeg te raken, en zich alleen nog maar op het gevoel in z'n onderbuik te richten. Hij voelde bijna koortsachtig heet, en kreunde zacht toen hij zich tegen Taylor aanduwde. Niets liever dan verder gaan, ging er in zijn hoofd om, hij wilde Taylor - zijn prachtige paars-blauwe ogen die bijna leken te gloeien in de paar seconden dat hun blikken kruisten tussen de kussen door. Rem dacht al niet meer aan waar ze waren of dat er ieder moment iemand binnen kon komen. Hij wilde Taylor voelen, en bewoog zijn hand vragend langs zijn lies.

Taylor (Begin onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Zijn adem was hem ontnomen en zijn houvast werd steviger. Warme armen die in een slot rondom hem sloten en hem dichterbij trokken. Langzaam tilde hij zijn hoofd wat schuiner, trok Rembrandt dieper in de verhitte kus. De zachte kreun die vanuit de kapitein klonk, de zachte trillingen die hij in zijn borst voelde echoën. Eindelijk leek hij in beweging te komen, zijn armen die nu verder omhoog durfden te reiken. Zijn handen die nu hun weg vonden naar de achterkant van Rembrandt's nek en hem nog dieper de kus in trokken. Een arm werkte zich weer los en hij voelde de hand terug naar voren glijden. Onverwacht voelde hij hoe deze hand langs zijn verhitte plek gleed en zijn lichaam schokte zacht in reactie. Zijn gehele aandacht viel weg van de kus en hij slaakte en zucht en kreun tegelijk terwijl zijn rug zich kromde.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

'Shhh...' fluisterde Rembrandt zacht, terwijl hij met moeite zijn lippen van die van Taylor losmaakte, 'stop me als je niet meer wil.' Met twee vingers volgde hij de lengte van Taylor's lid door de stof van zijn broek heen, en genoot van de reactie die hij van zijn stuurman kreeg. Zelf was hij geduldig, ondanks dat hij erg opgewonden was geraakt in de afgelopen minuten. Hij kuste Taylor niet, maar keek he indringend aan alsof hij in Taylor's ogen probeerde te lezen wat voor reactie hij bij hem uitlokte.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Hij hapte zacht naar adem, de warme fluister die weer langs zijn lippen streelde. Taylor kromde zijn rug meer, de armen rond Rembrandt's nek die hem steviger vasthielden terwijl twee vingers een tergend langzaam pad langs zijn verhitte lengte volgden. Met wat moeite wist Taylor zijn ogen te openen en zijn blik vond die van Rembrandt. Zijn blik een zachte schittering, een smeekbede niet te stoppen. Niet nu. Hoe was hij überhaupt in deze situatie beland geraakt?

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem's hand maakte vakkundig de knoopjes van Taylor's broek los en liet zijn hand erin glijden, terwijl hij de witte katoenen stof van zijn ondergoed opzij trok. Hij maakte een goedkeurend geluidje toen hij voelde hoe groot maar vooral hoe hard Taylor was. In iedere andere situatie had Rem de kleren van zijn tegenspeler's lijf gerukt en hem op bed gesmeten, maar Taylor voelde ondanks zijn gewilligheid erg onervaren. Rem wilde niets te snel laten lopen, hoewel zijn hand nu als vanzelf op en neer bewoog terwijl hij Taylor met z'n andere hand in bedwang hield. 'Niet zo stil,' glimlachte hij, 'niemand kan ons horen...'

Vladimir
Spookschip The Black Lady - Boven dek
Vladimir wilde nog iets vragen, maar Kim had hem al succes gewenst en was vertrokken. Zonder verder te aarzelen, nam hij het zware stuur over. Nu snapte hij waarom dit een lastige taak was. Hij zag bovendien maar weinig door de storm. Zo goed als hij kon probeerde hij het stuur recht te houden terwijl hij een schuin oogje op Kim, Sarah en Phillys gericht hield. Nieuwsgierig naar wat daar gaande was.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Hij trilde zacht in de spanning, afwachtend hoe Rembrandt langzaam aan hem tot bevrijding bracht. De lucht voelde koel tegen zijn verhitte huid en een stille zucht van opluchting ontsnapte hem. Maar het moment was van korte duur. Rembrandt aarzelde duidelijk niet om gelijk zijn hand langs zijn pulserende lid te strelen. Hij liet zijn hoofd tegen Rembrandt's schouder vallen, beet op zijn lip terwijl zijn grip rondom de man steviger werd. Hij drukte zijn verhitte voorhoofd tegen de koelere stof van Rembrandt’s jas, hapte zacht naar adem terwijl deze een ritme vond. Hij slikte, hoorde de zachte fluister voor hij moeizaam en al even zacht sprak. “…waarom…fluister je dan..zelf?” Een moeizame grijns voor hij weer zacht kreunde.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

'Ah... een neiging die mensen hebben als ze iets van adembenemende schoonheid zien,' fluisterde Rem zachtjes in Taylor's oor, voor hij er zacht langs likte en zijn tempo versnelde. Hij voelde de jongens lichaam van top tot teen trillen van verlangen, klaar om tot het hoogtepunt geleid te worden. Hij nam hem stevig in de hand en streelde op en neer, sneller, tot hij een tempo bereikte dat Taylor's blik met extase vulde.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
De woorden zo zacht tegen zijn oor gesproken deden hem alleen maar meer rillen en hij begroef zijn gezicht verder in de zachte stof van Rembrandt's shirt om zijn blozen te doen verbergen. De hete lik langs zijn oor hielp hem geen steek verder en hij kreunde wederom. De grip rondom hem stevig en hij kon niet anders meer dan een hopeloze poging doen Rembrandt dichterbij te trekken. Zijn adem heet en gejaagd tegen de man's nek terwijl hij al het controle over zijn lichaam zo goed als verloor. Zijn ogen half gesloten, half afwezig door zijn toegave aan de emoties die door hem trokken als een storm op zee.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem's arm schreeuwde op een gegeven moment om pauze, en hij stopte even met strelen om Taylor uitgebreid te kussen. Hij fluisterde zacht in zijn oor, streelde over zijn borst en hapte speels in zijn hals. Het shirt werd al gauw losgeknoopt omdat Rem de tijd wilde nemen Taylor helemaal te bekijken en te ontdekken. Hij purrde goedkeurend bij het zien van de stuurman's licht gespierde maar nog jeugdige lijf, en maakte ook zijn eigen bloes los die in de weg begon te zitten. Hij drukte kussen op Taylor's borst en streelde zachtjes over een tepel terwijl hij met zijn andere hand Taylor weer streelde. 'Je mag,' zei hij zacht, en duwde Taylor's hand omlaag, naar zijn eigen lid die bijna pijnlijk hard was.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Een kreun uit protest, al snel vergeten toen Rembrandt hem stilde met een kus. Hij zuchtte zachtjes en opende vrijwel meteen zijn lippen. Lang mocht de kus helaas niet duren en Rembrandt trok zich terug om in zijn oor te fluisteren, diens hete adem die een nieuwe vlaag van rillingen deed ontwaken. De speelse hap in zijn gevoelige nek en hij leunde opzij om meer ruimte te geven. Maar de kapitein wilde meer en dat werd snel duidelijk. Zijn shirt volgde al gauw het lot van zijn broek en knopen werden ontdaan tot zijn borst ontbloot was. Noodgedwongen liet hij zijn armen langzaam wegglijden toen Rembrandt een stukje terug leunde en diens eigen bloes begon te ontknopen tot ook deze open hing. Taylor was bevangen in een moment van staren. Al was de kapitein wel een aantal jaren ouder, dat viel niet bepaald te zien. Warme lippen vonden hun weg langs zijn borst en zijn hart skipte en vloog. Onwerkelijk. Maar het had lang genoeg geduurd en hij besefte dat hij wat nalatig was geweest tegenover de ander. Gewillig liet hij zijn hand dan ook begeleiden naar Rembrandt's broek, voelde het harde vlees tegen de binnenkant van zijn hand drukken. Een grijns trok langzaam aan zijn lippen en hij keek geamuseerd op naar z'n kapitein. "Zeker dat je deze dans met mij wilt delen?" Zijn stem was zacht, lichtelijk hees van de spanning die in hem was gaan opbouwen. Voorzichtig kneep hij zacht met zijn hand, zijn ogen immer gericht op z'n kapitein voor diens reactie.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut


Rem hijgde toen hij Taylor's hand voelde, en kreunde zacht zijn naam. 'I-ik zou de hele nacht met je dansen, z-zelfs aah.. als de muziek al gestopt is' Hij verloor de controle over zijn stem toen Taylor hem fermer vastpakte, en hij begon als vanzelf mee te bewegen. Hij steunde op zijn vrije arm zodat hij hem beter kon zien, en streelde hem zacht met de andere hand. Hij genoot nu nog meer van Taylor's initiatief, en zijn hart bonste zo luid dat het hem bijna duizelde. De eenzame maanden in Deshima hadden een spanning in hem opgebouwd die hij nu los voelde komen, en hij moest moeite doen niet bij Taylor's aanraking al te komen. Het verlangen in hem voelde bijna net zo heet als de kussen die hij van Taylor steelde tussen zijn gekreun door. Hij smeekte met zijn blik de man te bewegen, hem te strelen, tot hij niet meer kon.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Taylor lachte zacht bij het antwoord, gerustgesteld in het feit dat zijn eerdere plagen geheel vergeven en vergeten was. De skip in Rembrandt's stem ontging hem niet en langzaam kwam hij los. Zacht streelde hij door de stof heen, vooralsnog te geamuseerd met de plotselinge verandering in de situatie. De manier waarop de kapitein zo plots mak als een lammetje leek te worden. De zachte kreunen die hij wist te ontlokken die de warme, nee, de zinderende kussen doorbraken. Hij besloot niet te lang te wachten, reikte met zijn andere hand naar voren om dit maal Rembrandt van zijn gevangenis te ontdoen. Hij sloot zijn ogen en ving de man's lippen wederom in een diepe kus. Zijn linkerhand bracht hij omhoog tot in diens nek om hem meer naar voren te trekken terwijl zijn rechter de geopende broek ingleed en zijn vingers langzaam om het getergde, hete vlees krulden.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Zijn hoofd voelde bijna licht aan, en Rem haalde diep adem voor hij Taylor weer kuste en zijn heupen dicht tegen de zijne aanduwde. Hij voelde Taylor's lid tegen de zijne, en kon niets anders dan zichzelf overgeven aan het gevoel. Deze jongen was allesbehalve onervaren, en enige twijfel over zijn bedoelingen waren nu wel weggenomen. Rem kreunde harder toen Taylor meer streelde, en hij kneep z'n ogen dicht terwijl hij in zijn handen kwam. Zijn hart leek even te stoppen en hij voelde zijn heupen licht schokken, voor de hitte zich ook over zijn hand verspreidde. Rem voelde dat hij rood werd na deze beschamende korte tijd, maar Taylor was ook erg goed met zijn handen geweest.
'S-soft touch sails the best ships, right?' glimlachte hij terwijl hij niet alleen een heerlijke ontspanning over zich heel voelde stromen, maar ook een gelukkig gevoel dat hij hier niet alleen was. 'Inderdaad de beste stuurman...' zei hij, proberende om over het korte moment van kwetsbaarheid heen te komen door weer controle te nemen over Taylor. Hij likte langs z'n vingers en leit z'n duim over het topje van Taylor's lid cirkelen.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Het moment dat zijn vingers een slot rond het pulserende lid hadden gesloten voelde hij hem terug duwen, zoekend naar de veel gewilde frictie. Zacht dwong hij zijn tong verder langs Rembrandt's lippen, de dominantie in de kus zoekende terwijl hij met zijn hand een stevig ritme vond. Zo heet dat hij wist dat het amper lang zou duren. Maar de kreun die door de kus weerklonk deed hem de kus verbreken en hij keek met een halve glimlach toe hoe Rembrandt zich overgaf en warmte spreidde tussen hun in. Het was een bijna aandoenlijk zicht, een woord dat hij niet snel gekoppeld zou hebben aan de man. Hij zag opluchting in Rembrandt's blik en langzaam liet hij de man los, liet zijn onbevuilde hand langs diens borst dwalen. Een zachte lach bij de complimenterende woorden, maar hij gaf expres geen commentaar, het subtiele blozen hem niet ontgaand. Hij sloot zijn ogen en nam een onzekere hap naar adem toen een warme hand weer langs zijn eigen, nog ter attentie staande lid streelde. Hij kreunde zacht en in het onverwachte moment dwong hij zijn heupen naar voren, helemaal opgaand in het moment nu hij compleet ontspannen was geraakt.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem glimlachte toen hij Taylor's hand op zijn borst voelde, en twijfelde even of hij verder wilde door in plaats van zijn handen zijn lippen te gebruiken. Stiekem vond hij het heerlijk dat Taylor het zo lag volhield, ook omdat hij er meer van genoot iemand te plezieren dan zelf geplezierd te worden... Hij sloot beide handen stevig om Taylor heen en bewoog net iets anders dan net, afwisselend snel en tergend, plagend langzaam, zijn handen natgemaakt met wat speeksel. Zijn haar was half losgeraakt, en een lange, krullende pluk hing sierlijk over zijn schouder. Rem's gedachten dwaalden af naar hoe Taylor zou komen - zou hij kreunen, stilvallen, rillen over z'n hele lijf? Het wond hem enorm op, en hij glimlachte aangenaam verrast toen Taylor zijn heupen naar voren duwde. Zjin hand gleed naar onderen en streelde hem ook daar, en duwde z'n benen verder uit elkaar.

Taylor (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Nu in volle overgave duurde het helemaal niet lang voor hij weer helemaal toegaf aan alles dat door hem heen gierde. De manier waarom Rembrandt te werk ging steeg gelijk naar zijn hoofd en al snel was hij al het controle over zijn lichaam verloren. De dwalende, brutalen hand deed hem de rug krommen en zijn handen vonden hun grip in het shirt van zijn kapitein. Langzaam leunde hij naar voren, zocht steun in de man die hem tot de rand dreef en hij trok hem dichter naar zich toe. De spanning bouwde op en hij voelde weldra de bekende samenspanning van zijn lichaam. Met zijn grip op Rembrandt's shirt trok hij hem nog dichterbij, zijn gezicht in de man's nek. Hitte spreidde tussen hun in voor een tweede maal en tegelijkertijd doorbrak een kreun de stilte die eerst in de hut hing. Lichte schokken trokken door zijn lichaam tot hij uiteindelijk volledig ontspande en tijdelijk niet meer deed dan hevig tegen Rembrandt aanleunen, een poging tot op adem komen.

Kapitein Rembrandt - (Onder de gordel)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem voelde Taylor's lid licht schokken voor hij kwam, en liet de jongen zichzelf tegen hem aandrukken terwijl de hitte zich over zijn handen verspreidde. Hij hoorde Taylor's zucht van verlichting en toen zijn onregelmatige, diepe ademhalingen terwijl zijn lichaam ontspande. Rem kuste hem in zijn hals en hield hem stevig vast, voor hij Taylor's nu waarschijnlijk erg gevoelige lid losliet en zijn vingers naar zijn mond bracht. Hij likte er langzaam langs, vaag glimlachend, voor hij zijn halsdoek losmaakte en de rest van het spul op Taylor's heup wegveegde. De blos op Taylor's wangen en zijn half ontblote lichaam zetten een heel ander deel van Rem's lichaam in vuur en vlam, en hij voelde dat orgaan zo hard in zijn borst bonzen dat hij bang was een rib te breken.

Na een moment van totademkoming voelde Rem het bloed terug naar zijn hoofd stromen, en zocht hij aarzelend en verlegen naar zijn kleding. Zijn haar was nu helemaal losgeraakt en hing als een wilde koperen zee over zijn rug, helemaal tot zijn middel. Hij strekte zijn ledematen en voelde zich nu letterlijk en figuurlijk erg naakt.

Taylor (EIND onder de gordel - weer veilig!)
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Langzaam liet hij een zucht los en toen Rembrandt in beweging begon te komen, ook zijn houvast rond de man. Hij voelde zich licht ongemakkelijk toen Rembrandt hem opschoonde en realiseerde toen dat hij met z'n eigen bevuilde hand het shirt in zijn vasthouden had bevuild. Hij lachte zachtjes in deze realisatie en zond hem een licht verontschuldigende blik. Veel viel er niet te zeggen eigenlijk. Langzaam gleed hij van het bureau af zodat hij gelijk zijn broek kon fatsoeneren, zowel zijn shirt. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Rembrandt even leek te aarzelen en hij kon niet anders dan zacht glimlachen. Hij hield zijn blik wat afzijdig, rechtte nu ook zijn shirt totdat deze weer normaal gesloten was voor hij zich weer tot Rembrandt keerde die inmiddels ook zijn kleding weer enigzins rechtgetrokken had. Hij zette een paar stappen naar de man toe en keek hem even aan. "Zal ik even helpen met je haar?" Zijn stem was nog zacht, maar er weerklonk geen aarzeling of spijt jegens hetgeen zojuist had plaatsgevonden.

Sarah Ann & Phyllis

Spookschip The Black Lady – dek

Phyllis zag hoe Kim van hun wegliep en plantte zichzelf recht voor Sarah Ann neer.
"Kom we gaan hier weg..." zei ze tegen Sarah Ann.
Sarah Ann knikte naar Phyllis en klom omhoog. Beide draaide ze het lijk hun rug toe en liepen van het dek af.
"We kunnen misschien wel beginnen met het poetsen van het overloop dek?" stelde Sarah Ann voor.
Phyllis keek haar even raar aan.
"Je wilt gelijk weer aan het werk gaan?" vroeg ze bezorgd "Ik bedoel, Ik snap als je eerst even wil rusten, en als ze van boven af daar problemen mee hebben dan zal ik het wel voor je opnemen!" zei ze met een brede grijns en haar vuistje gebald voor zich.
Sarah Ann lachtte naar Phyllis. Ze wist maar al te goed dat Phyllis het inderdaad voor haar op zou nemen, ook al zou ze zichzelf daarmee in de problemen werken. Ze had soms een veel te grote mond. Ze knikte haar hoofd om aan te geven dat ze het werk wel aan kon. Ze wou niets liever als gewoon weer aan het werk gaan zodat ze alles ahcter haar kon laten.
"Oke als dat is wat je wil." zei Phyllis. "Wacht hier." zei ze er nog snel achteraan. Phyllis spurtte terug het dek op en greep snel de twee emmers die ze daar hadden laten staan. Toen ze weer bij Sarah Ann aan kwam had ze een lach op haar gezicht en zei.
"Poetsen gaat natuurlijk niet zonder onze poetsemmer-maatjes!" Phyllis zag dat Sarah Ann inmiddels al weer een normale kleur op haar wangen had en dat ze niet meer zo lijk bleek was als ze was voor ze naar binnen gingen en ze kreeg een brede grijns op haar gezicht toen ze Phyllis de emmertjes omhoog zag houden.

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rembrandt merkte nu pas aan de kriebels op zijn rug dat zijn haar was losgegaan. 'Eh...' Even voelde hij zich nogal ongemakkelijk bij dit voorstel van Taylor - hij was tenslotten zijn stuurman, en dit hoorde niet bij de taken waar hij zich toe behoorde te beperken. De jongen keek hem vragend aan, maar zijn houding was ontspannen en zijn stem klonk zacht en oprecht. Taylor was al die tijd opmerkelijk stil geweest, maar een man van veel woorden was hij sowieso niet. Hij zei liever een korte zin met veel inhoud dan eindeloos te praten over niets, waar Rem met zijn gestotter vaak in verviel. Maar nu hoefden ze niets te zeggen - Rembrandt ging voorzichtig op een krukje zitten en draaide, verontschuldigend kijken, zijn brede rug naar Taylor toe. Snel haalde de kraaltjes en veren uit zijn haar om het Taylor makkelijker te maken, en liet zijn shirt wat van zijn schouders zakken.

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Hij merkte de aarzelende blik op, maar zag dit als een kleine kans om te tonen dat hij daadwerkelijk okay was met hetgeen zojuist plaatsvond. Al was dit niet met woorden. De manier waarop Rembrandt zo ongemakkelijk leek om te gaan met de situatie maakte dat hij wat meer het voortouw nam. Voorzichtig nam hij het dikke maar zachte haar in handen om het terug in de vlecht te doen waar het gebruikelijk in zat. "Sorry van je shirt.." Hij voelde toch ergens een beetje ongemakkelijk dat hij hem bevuild had, al was dat bijna niet te voorkomen geweest. Door zelf niet zijn onzekerheid te tonen hoopte hij dat Rembrandt weer snel een grip op zichzelf kreeg, al vlogen verscheidene vragen door zijn gedachten. Het was niet meer geweest dan een onverwacht moment. Toch? En al was hij zelf niet tegen de aandacht geweest.. Hij had zich toch niet zojuist laten misbruiken? Maar hij schudde zijn hoofd stilletjes om de vele vragen weg te jagen en focuste zich geheel op het vlechten waarbij zijn vingers soms zacht tegen Rembrandt's huid streelden in de vlugge beweging van het vlechten.

Kapitein Rembrandt
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut

Rem sloot zijn ogen en nam de vrijheid achterover te leunen tegen Tayor aan. Hij vond het fijn als mensen met zijn haar speelden, hoewel hij dat nooit zou toegeven. Toch was het duidelijk genoeg te horen aan zijn ontspannen zucht, en toen zijn haar eenmaal ingevlochten was, draaide hij zich om en keek zijn stuurman aan. Zonder het van elkaar te weten spookten ongeveer dezelfde vragen ook door Rem's hoofd: wat nu? Wat moesten ze nu na dit voorval verder? Een ding was in ieder geval zeker, hoe hun wegen ook zouden leiden zodra ze de kapiteinshut uitstapten:
'i-ik... zou het op prijs stellen als je dit voor jezelf zou houden,' zei Rem zacht, en stond snel op. Hij wilde tegelijk duidelijk maken dat dit niet was omdat hij niet van de daken wilde schreeuwen hoe geweldig de tijd met Taylor net was, maar omdat de bemanning bestond uit ruige mannen die dit soort dingen absoluut niet wilden horen of zien. Om nog maar te zwijgen over de passagiers die uit een veel hoger millieu kwamen, waar dit waarschijnlijk nog minder geaccepteerd werd... Maar hij wilde Taylor niet laten denken dat dit tegelijkertijd 'vergeet wat er gebeurd is' betekende, noch wilde hij teveel aandringen op een herhaling hiervan, bang dat de man dat ook niet wilde.

Rem zocht naar een manier om dit alles in een keer duidelijk te maken, maar woorden kwamen niet zo snel in hem op. Hij speelde met zijn ketting, een munt uit Singapore ooit gekregen van een passagier - Rem was daar geboren, toen zijn moeder na een onverwacht oponthoudt niet op tijd op de boot terug naar de Nederlanden had kunnen komen. Drie maanden later had ze de kleine telg mee teruggenomen, dus het was niet alsof Rem zich iets herinnerde van die tijd, maar het hoorde wel bij wie hij was. Een man van de wereld. Voorzichtig knoopte hij de halsketting los en legde die in Taylor's hand, daarbij expres langs zijn vingers strelend. Hij glimlachte. Dit moest duidelijk genoeg zijn...

Taylor
Koopvaardijschip The Harbringer - Kapiteinshut
Even haperde hij in zijn taak toen hij Rembrandt naar achter voelde leunen, maar ving dit al snel op en glimlachte zachtjes. Opgelucht dat de man zelf weer wist te ontspannen en voorgaande spanning losliet tesamen met een zachte zucht. Het vlechten was snel gedaan en Taylor nam een stap terug terwijl de kapitein weer opstond.
Stil keek hij hem aan terwijl Rembrandt met een zachte stem sprak, het verzoek dit voor zichzelf te houden. Natuurlijk zou hij dit voor zichzelf houden. Hij knikte in bevestiging en geruststelling, zijn blik weer serieus en geen spoor van zijn twijfel. Toch hingen de vragen nog rond. Rembrandt hield zijn gezicht in de plooi, een serieuze blik die de woorden begeleidde maar tevens verborgen wat er daadwerkelijk in de man omging.
Niet zeker wat meer zou volgen opende hij zijn lippen om te spreken, maar gelijktijdig nam Rembrandt zijn ketting en legde een muntstuk in zijn hand. Zijn ogen versperden in zijn verrassing van deze onverwachte handeling en zijn blik gleed van de munt naar Rembrandt's gezicht. De raking van strelende vingers die langer duurde als daadwerkelijk nodig was, gepaard met een glimlach die hij niet vaak op zijn kapitein's gezicht mocht zien. Voor enkele seconden staarde hij hem bijna ongelovig aan, alsof hij dit niet durfde te interpreteren op de manier waarop hij wellicht hoopte. "Kapitein...?" Zijn stem was zacht, een verborgen twijfel verwoven in het woord.