The Curse of Zombie Shopping Malls [RP]

Welkom in het RP Topic!

Levend:
Falcon
Oni
Megami
Dami
Lynx
Naomi

Dood:
Lud was zombie

Rollen in het spel:
Beschermengel
Valse engel
Heks
Ziener
Cupido
Zombies

Naam: Megami de Marigny
Foto: Foto
Rol in de mall(winkelen, werkt ergens, zo ja, waar?): Winkelen. Verfspullen halen.
Persoonlijkheid: rustig en snel afgeleid. Kan dingen logisch beredeneren, maar laat meestal haar gevoel meespelen. Heeft een hekel aan manipulatie en doet dit alleen indien mogelijk. Kan niet liegen. *tenzij ze zombie is, want dan liegt haar zombiekant wel*


Naam: Ludowic
Foto: https://img.photobucket.com/albums/v636/muizenstaartje/holly/HL09-1.jpg
Rol in de mall: Winkelbeveiliging van de Mall. Niets groots: beetje hangjongeren wegsturen, winkeldieven overdragen aan de politie en surveilleren.
Persoonlijkheid:Ludowic is relatief complex van karakter, hoewel hij zich over het algemeen erg oppervlakkig gedraagt. Hij is impulsief en goed van vertrouwen, maar zeker niet naïef. Handelen en onderhandelen liggen hem beiden goed en hij zal niet snel lang willen debateren over iets. (Hij ziet liever actie dan gepraat. Wat met zijn impulsieve kant vaak leidt dat hij de boel op stelten zet, want dingen die niet stil liggen zijn nu eenmaal interessanter.) Omdat hij zelden zijn woord breekt, zal hij die niet zomaar geven.

Naam: Damiën
Foto: https://2img.net/h/i820.photobucket.com/albums/zz125/ParanoidPrince/PB293549.jpg (heeft een barcode-tattoo op zn wang)
Rol in de mall(winkelen, werkt ergens, zo ja, waar?): modellenwerk aan t doen bij een random winkel, maar zn fotograaf is ergens naar de wc.
Persoonlijkheid: lichtelijk verwend, toch meestal aardig, maar je moet hem niet boos maken. Kan logisch nadenken in bepaalde situaties, maar doet het meestal niet.

Naam: Naomi
Rol in de mall: werkt in een kledingzaakje met kleding die een beetje sletterig genoemd mag worden. Veel dierenprints en felle kleuren.
Persoonlijkheid: Naomi heeft maar een grote liefde en zal niet verliefd worden op iemand anders. Maar sommige dingen kunnen ook heel goed zonder verliefdheid of houden van... Flirt graag, vindt iedereen wel leuk. Draagt sexy kleding in de stijl van de winkel waar ze in werkt (wat ook de reden is dat ze de baan kreeg).
Naomi vindt zichzelf heel erg geweldig. Ze is nu eenmaal cool en alles staat haar goed. Maar ze is niet zo arrogant dat ze mensen af zou kraken omdat ze minder cool zijn dan zij en ze is ook gewoon vriendelijk tegen iedereen.
Foto:https://img.photobucket.com/albums/v46/lifae/sany0016.jpg

Naam: Lynx
Foto: http://wishypoos.be/gallery/albums/userpics/10001/DSC_4550_2.jpg
Rol in de mall(winkelen, werkt ergens, zo ja, waar?): Werkt in supertrendy modezaak, waar ze zich de hele dag ergert en lacht met de hersenloze trutsels die passeren. (Mss al ten prooi gevallen aan de zombies xD) Ze past er qua stijl niet echt goed.
Persoonlijkheid: Stoer maar toch klein hartje (beetje bang en laf soms, vaak na een grote stoere mond te hebben opgezet) , enthousiast

Naam: Falcon
Foto: https://s200.photobucket.com/albums/aa187/doll-f3/site/ProfileFalcon.png
Rol in de mall: kwam bier halen.
Persoonlijkheid: een complete malloot, sarcastisch en kan niets serieus nemen. Hij heeft geen diploma dus heeft hier en daar wat parttime baantjes, maar spendeert zijn dag het liefst aan z'n xBox vastgelijmd met snacks binnen handbereik.

Naam: Oni(ka) Phisher
Foto: https://2img.net/h/i277.photobucket.com/albums/kk66/Mariaralyn/Shawltjesshoot/SNC00185.jpg
Rol in de mall(winkelen, werkt ergens, zo ja, waar?): Zaterdaghulpje bij een kledingwinkeltje.
Persoonlijkheid: Spontaan en soms wat impulsief. 15 jaar oud(ze moet van haar baas liegen over haar leeftijd, omdat ze eigenlijk nog net iets te jong om te werken is). Oni houdt van felle kleuren, alternatieve kleding en muziek. Verder is ze, als ze bijv. boos is, soms nogal een flapuit.

HET BEGIN!!!

Een middelgrote stad, vol drukte en beweging. De Mall, de plek om inkopen te doen, gezellig te winkelen of rond te hangen met vrienden. Saar, de eigenaresse van deze Mall loopt rustig tussen de mensen door, haar bodyguard Saix die geen cm van haar zijde wijkt loopt naast haar. Het is vrij rustig op deze dinsdagmiddag als de alarmsirene´s plots afgaan.

Saar keek verbaast om zich heen, de mensen stroomden uit de winkels en vluchten richting de uitgangen. Ze keek verbouwereerd naar Saix maar bleef kalm staan. Een dame hoorde niet te rennen.

Saix keek gealarmeerd om zich heen, wat gebeurde er nu weer? Een domme winkelaar of beveiligingsbeambte die op een verkeerde knop had gedrukt, of was er echt iets aan de hand? Saar verroerde zich niet, maar dat zei niets-Saar zou nog niet rennen om het einde van de wereld, want dat hoorde niet. Dan moest ze toch zeker gedragen worden door hem-haar trouwe bodyguard. Vragend keek hij haar aan. ‘Problemen?’

De meeste klanten renden inmiddels naar de uitgang, slechts enkele klanten en zo op het oog een paar winkelbediendes bleven staan. ‘Als het echt wat is sluit het systeem de deuren af, en dan konden we wel eens vast komen te zitten.’ Hij keek Saar met een licht spottende grijns aan ‘Weet je zeker dat je niet wil rennen, of zal ik je dragen?’

Pfft, dragen, wat dacht hij wel niet, dacht ze. Ze keek in de rondte en liep rustig op de dichtstbijzijnde uitgang af. Bijna alle mensen waren al buiten en Saar en Saix waren nog maar een paar passen verwijderd van de uitgang toen de deuren dichtsloegen, de rolluiken naar beneden rolden en ze in complete duisternis stonden. Zacht zoemend geluid vulde de ruimte en een voor een knipperden de lampjes weer aan, de noodaggregaten waren aangeslagen.

Situatie: alle contact met buiten is verbroken, televisie, telefoons, internet ligt allemaal plat. De ramen en deuren op de begane vloer zijn gebarricadeerd met metalen rolluiken. De Mall heeft twee verdiepingen, er zijn beautysalons, schoenwinkels, kledingwinkels, AH, Gall&Gall, Jamin, speelgoedwinkel, elektronicazaak, Wok to Go, Sushibar, snackbar, Pizzeria. Er is electriciteit, stromend water, werkende toiletten. Geen douces, geen bubbelbad!

Jullie weten nog niet wat er aan de hand is! D:

Megami stopte de perfecte kleur blauw voor de lucht in haar mandje. Nu had ze nog terpentine nodig en kwasten.
Terwijl ze in de winkel rondkeek begonnen er sirenes te loeien. Rustig liep ze naar de uitgang. Het mandje zette ze op de grond. Die kon ze dan zo pakken als ze weer naar binnen mochten. Waarschijnlijk vals alarm, dat gebeurde wel vaker.
Toen ze bijna bij de uitgangsdeuren was, ze kon de buitenlucht al ruiken, kreeg ze een duw van iemand die langs haar rende. Ze viel, recht in een testkraampje. Met een klap viel de zware demonstratietafel richting haar benen. Nog net kon ze haar benen wegtrekken, maar haar lange rok zat er wel onder vast.
Mensen waren aan het rennen, in paniek geraakt door de drukte en sirenes. Daar werd ze zelf ook onrustig van. Onrustig begon ze aan haar rok te trekken. Na wat een eeuwigheid leek kwam hij eindelijk los. Ze stond op en wilde naar de deuren lopen. Met een klap sloegen de deuren dicht en kwamen er dikke rolluiken voor. Het was compleet donker.

Lokatie; Ergens bij de uitgang.

Het was wel heel rustig in de winkel. Naomi snapte ook wel dat de kleding niet iedereen aansprak, maar er zou toch best wel eens een klant langs mogen komen. Ze verveelde zich dood. Opeens ging de bel. Ah! De nieuwe levering! De baas had al gezegd dat die zou komen. Nou, dan had ze tenminste wat te doen.
De bezorger duwde twee kledingrekken met nieuwe spullen naar binnen, ging even weg en kwam weer terug met nog wat dozen. Schoenen! Naomi zou zich de rest van de dag niet meer vervelen.
Na de vrachtbrief te tekenen borg Naomi de kopie op in de la onder de kassa en ging de vracht bekijken. Er zaten een paar geweldige nieuwe minijurkjes in en de schoenen waren ook super. Snel keek Naomi naar buiten of ze nog iemand zag die misschien zou overwegen de winkel in te komen. Niet, dus. Naomi dook met een paar jurkjes in haar maat en een paar van de nieuwe schoenen in een van de kleedhokjes.

Net toen ze zichzelf in de spiegel stond te bewonderen ging er een alarm af. Maar dat was niet een standaard winkelalarm wat ze iedere dag wel een paar keer hoorde.. Dit was het winkelcentrumalarm! Zo snel als ze kon greep Naomi haar jas en rende de winkel uit. Waar was de nooduitgang ook al weer? Naomi rende een beetje achter de rest van de mensen aan, maar op de idioot hoge naaldhakken in het superkorte strakke jurkje ging dat helaas niet zo snel. Ze zag de deuren en rolluiken vak voor haar neus dicht gaan. En toen was het donker.

"Shit!"

Locatie: bij een van de nooduitgangen

Dami gromde zacht toen hij voor de vijfde keer in dat uur naar zijn horloge keek. Waar bleef die fotograaf?! Zijn fotograaf was 'eventjes' weg gegaan naar de wc, of waar dan ook. Het irriteerde Dami behoorlijk, misschien werd het tijd voor een nieuwe fotograaf. Hij liep wat heen en weer voor een beautysalon, nog steeds wachtend. Als het tijdschrift dit zou horen, zou hij diep in de problemen komen.

Hij zuchtte diep en ging maar een rondje lopen, hij verwachtte niet dat de fotograaf snel terug zou komen. Hij keek rond naar de winkelende mensen en af en toe trok een meisje aan de mouw van zijn witte blousje om een handtekening te vragen. Natuurlijk, hij droeg een wit blousje, met een kort zwart broekje en veel kant en blauwe lintjes. Iedereen zou hem herkennen als het model van FashionBoys. Nouja, tot nu toe alleen de jonge meisjes.

Op een gegeven moment gingen de sirenes en Dami bleef verbaasd staan. Mensen begonnen paniekerig naar de uitgang te rennen, maar in plaats van hetzelfde te doen, rende Dami terug naar de beautysalon om zijn tas te halen. Zodra hij die had was de Mall haast leeg en waren de deuren dicht. Hij vloekte, ongehoord voor een model, maar hij deed het toch. Hij hoopte maar dat dit vals alarm was, er leek niks aan de hand te zijn.

Locatie: Beautysalon.

Oni zuchtte terwijl ze haar klant vanuit het pashokje wilde roepen. Weer zo'n omhooggevallen puber(niet dat zij geen puber was) die van papa te veel geld meegekregen had. "Nee, ik wil hem toch in het roze hebben! Weet je zeker dat je deze maat niet meer hebt? Je hebt nog niet eens gekeken!" Oni zette haar liefste gezicht op en antwoordde: "Sorry mevrouw, maar helaas heb ik gisteren de laatste van die roze shirtjes verkocht. Ze zijn er nu alleen nog in het paars en babyblauw. Als u er toch eentje wilt zult u moeten wachten tot we ze weer binnenkrijgen." Ze hoorde het meisje doorratelen over hoe dit écht niet kon, en of Oni wel niet wist wie ze was, en dat ze nóóít verwacht had zo door een winkelbediende behandeld te worden. Oni zuchtte nog eens en keek naar haar baas Jaap. Die haalde zijn schouders op terwijl hij zijn klant achter de kassa aan het helpen was. "... en ik vind dat je dus écht even in jullie magazijn moet kijken!" beëindigde het snobmeisje haar tirade terwijl ze hooghartig uit het pashokje kwam. "Nou, ok mevrouw, om u gerust te stellen" antwoordde Oni met haar meest neppe glimlach. Ze draaide zich om en trok een gezicht terwijl ze wegliep.

Hard trok Oni de deur achter zich dicht. Oh wat haatte ze dit baantje! Aan haar collega's en baas lag het niet, die waren best aardig. Maar de klanten... Oni werkte in een boetiekje dat alleen hippe merkkleding verkocht. Dat betekende dat er veel jongeren in de winkel kwamen. Op zich niet zo erg, ware het niet dat de meesten van hen stuk voor stuk veel te verwend waren. Terwijl ze door de rekken in het magazijn zocht om toch nog dat ene roze shirtje te vinden, verwenste ze het meisje waarvoor ze nu hier was. Ze was zo in gedachten verzonken, dat ze schrok toen het algemene beveiligingsalarm afging. "Jee, wat is dit nu weer?!" zei ze geïrriteerd hardop.

"Jaap, wat is er nou we..." Oni maakte haar zin niet af, terwijl ze uit het magazijn kwam. Ze zag haar baas nog net de winkel uitrennen, de stroom mensen volgend die allemaal naar de ingang van het winkelcentrum renden. De klanten in de winkel waren in rep en roer, en Oni werd zelf ook ongerust. Ze herinnerde zich het evacuatieplan van de winkel en besloot dat dit een goed moment was om het te testen. Gehaast liep Oni richting de uitgang. Nog 50 meter en ze was buiten. Ze zag nog een paar laatste mensen richting de uitgang gaan. En toen hoorde ze de doffe klap van de deuren die dichtsloegen. Voor haar neus gingen de rolluiken dicht.

Locatie: Vlakbij de uitgang

Met fluorescerend oranje BHVer hesje aan kwam Ludowic het bedrijfshok van de winkelbeveiligingsdienst uitlopen om snel aan de slag te gaan. Twee weken geleden had hij zijn training afgerond en de elf wist precies wat te doen. Aangezien hij alleen instructies had gehad over hoe te handelen wanneer het brandalarm afgaat, moest de luide sirene die hij hoorde wel het brandalarm zijn. Er was geen verkoolde lucht te ruiken en ook kon hij geen rook zien, maar zoals hij op de trainingsavonden had geleerd, kon het ook om een ontruiming aan.

Veel mensen hadden de strekking van het alarm al door en renden richting de uitgang. Ludowic ging op een plek staan waar veel mensen in paniek waren en wees ze op de kortste en veiligste route naar buiten. Ondanks dat het nogal chaotisch gebeurde, ging de ontruiming redelijk vlot en voor zover Ludowic kon zien waren er geen gewonden. Hij had ook een kersvers EHBO-diploma, dus ook dat zou geen probleem zijn. Misschien liep iemand wel een verstuikte enkel op.
Hij had dat nog niet gedacht of er haastte zich iemand op hoge naaldhakken langs hem heen om abrupt voor een dichte deur stil te komen staan. Overal om hem heen werd het licht afgeschermd door stevige rolluiken die naar beneden kwamen. Duisternis omsloot hem, maar na een paar tellen waren zijn ogen aan het donker gewend. Hij had immers nauwelijks licht nodig om te zien, hoewel Ludowic niet veel later in zijn ogen wreef toen het kunstlicht aanging.

Nog niet helemaal doordrongen van wat er gaande was, keek de elf traag om hem heen. Dit hadden ze niet behandeld op de BHVertraining, dus hoopte hij iemand tegen te komen met een verstuikte enkel of misschien iemand die een pleister nodig had.
Er was een stem in zijn achterhoofd die hem vertelde dat hij dom bezig was en dat hij serieus na moest denken, maar hij probeerde die stem te negeren in de hoop dat hij dan ook het knagende gevoel van binnen kon negeren.

Locatie: Ergens in de buurt van een nooduitgang.

Toen de lichten weer aangingen, keek Naomi verward om zich heen. Wat was dit? Sinds wanneer was het normaal om mensen op te sluiten in een winkelcentrum?

Een eindje verderop zag ze een man staan in een oranje hesje. Die moest vast wel wat weten. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat de man ook een beetje verward om zich heen stond te kijken. "Uhm, meneer, weet u misschien wat er aan de hand is?" vroeg Naomi.

Locatie: in de buurt van een nooduitgang
Praat met: Ludowic

"Het is een ontruiming, maar..." begon Ludowic toen hij werd aangesproken. Natuurlijk wist hij niet alle details, maar als het alarm af ging, dan moest iedereen het gebouw uit. Iets wat op dit moment niet ging en de elf trok een serieus gezicht toen hij improviseerde: "...alleen is het op dit moment niet mogelijk om het gebouw te verlaten. Het probleem zal zich dan wel buiten de Mall bevinden en zijn we op dit moment binnen het veiligst."
Dat klonk aannemelijk, vond Ludowic. Het was zijn taak om paniek zo veel mogelijk te voorkomen en het idee dat hij ook niet wist wat er aan de hand was zou de situatie alleen maar verergeren. Hij knikte naar het plein onderaan de roltrappen en zei: "Het lijkt me het beste als we ons centraal verzamelen." Hij stak zijn arm uit richting het plein in de hoop dat het meisje dat hem had aangesproken hem voor zou gaan.

Locatie: bij een nooduitgang
Praat met: Naomi

De man gebaarde richting het plein van het winkelcentrum, en Naomi zette een paar stappen in die richting. Binnen het veiligst? "... Maar al die mensen die nu buiten zijn, dan?" mompelde Naomi, terwijl ze toch maar verder begon te lopen richting het plein.

Locatie: loopt richting plein
Praat met: half in zichzelf, half tegen Ludowic

Ludowic had al in dezelfde richting gedacht om de gaten in zijn verhaal te kunnen dichten.
"De mensen die het gebouw hebben verlaten zijn al geëvacueerd, maar nu is het daar niet meer veilig en kunnen we het beste binnen blijven." Zei Ludowic en hij gebaarde naar een aantal andere mensen die verdwaasd bij een nooduitgang waren blijven hangen.

Locatie: Loopt richting het plein
Praat met: Naomi

Dami liet zich tegen een muur op de grond zakken en hij staarde bedenkelijk voor zich uit. Nu alles dicht zat, wat was het beste om te doen? Hij wist het niet precies. Hij keek naar de camera van de fotograaf en trok die naar zich toe. Geen geheugenkaart. Misschien kon hij ergens een geheugenkaartje vinden en op onderzoek uitgaan. Of anderen zoeken.

Hij stond maar weer op en gooide zijn tas over zijn schouder. Niet dat hij er veel aan had, er zat alleen een schone set kleding in, en zijn telefoon had al geen batterij meer. Met tegenzin slenterde hij naar de nooduitgang terwijl hij goed om zich heen keek, opzoek naar een open fotozaak. Hij wist ook wel dat het een pechdag was.

"Dan maar gewoon bij me houden..." mompelde hij over de dure camera. Hij keek om zich heen en zag toen twee mensen zijn kant op komen. Hij stond meteen stil en keek even om zich heen. Moest hij zich verstoppen? Of waren die mensen ook gewoon opgesloten?

locatie: tussen plein en nooduitgang.

"Oh."De verklaring van de man klonk aannemelijk. En zelf als het niet klopte, kon Naomi er niet zo veel aan doen.

Naomi keek een beetje om zich heen naar de mensen die er nog waren. Een jongen viel haar meteen op. Hij droeg exreem schattige kleding en kwam haar bekend voor. Na even graven begon het te dagen. Hij was natuurlijk zo'n model voor hoe heette dat merk? Naomi had die kleding altijd heel leuk gevonden, maar het was net wat boven haar budget. Zeg maar een kilometer.
"Leuk broekje", zei Naomi en gaf de jongen een knipoog. Ze wees vervolgens naar de man naast haar. "Volgens deze meneer kunnen we ons het beste verzamelen op het plein, want we kunnen toch niet naar buiten." Ze liep verder richting plein en gebaarde de jongen hen te volgen.

Locatie: loopt richting plein
Praat met: Dami

Een paar minuten nadat de rolluiken gesloten waren, sprongen de lichten van het winkelcentrum aan. Oni stond nogal verbouwereerd om zich heen te kijken. Wat was er nou in hemelsnaam aan de hand?! Waarom waren de deuren zomaar gesloten, dat zou toch niet moeten bij een crisisituatie? Niettemin was ze blij dat er noodverlichting was, want ze hield absoluut niet van het donker.

Oni keek in het rond om te zien wie er nog meer in het winkelcentrum waren achtergebleven. Ze zag de eigenaresse van het winkelcentrum, en haar bodyguard. Die had ze al vaker gezien, tijdens inspecties. Dan was er nog een aantrekkelijke dame en een jongen die haar deed denken aan iemand uit een modeblaadje. En verder herkende ze nog een meisje. Ze had haar al eens eerder gezien in een van de kledingwinkels verderop. De jongeman tegen wie het meisje praatte herkende ze niet, maar hij had een BHVershesje aan, dus moest hij wel in het winkelcentrum werken.

De BHVer gebaarde dat ze naar het plein verderop moest. Ze zag het meisje naar de jongen gebaren dat hij ook moest komen, en liep hun kant op. Voelde zich helemaal niet op haar gemak. "Heey umm... ik ben Oni. Weten jullie misschien wat er aan de hand is?"

Locatie: Lopend richting het plein.
Praat met: Ludowic, Naomi, Dami

Dami keek verbaasd naar Naomi toen die tegen haar praatte en hij knikte langzaam.

"Dankje." Hij keek haar onderzoekend aan en zuchtte. "Mijn fotograaf is verdwenen, de deuren zitten op slot, en we hebben maar één BHV'er?" vroeg hij aan Ludowic. "Hoeveel mensen zijn er nog?" Hij rilde even en besloot toen maar met ze mee te lopen. Verzamelen was een goed idee. Hij liep rustig achter ze aan en probeerde te onthouden waar belangrijke punten waren. WC's bijvoorbeeld. Maar het duurde niet lang voor hij het alweer vergeten was.

Hij keek op toen hij nog een stem hoorde en hij schudde zijn hoofd.

"Ik weet niks. Behalve dat alles in eens dicht ging. En dat we naar het plein moeten. Mijn naam is Dami trouwens."

Locatie: richting het plein.
Praat met: Naomi, Oni, Ludowic

Saar keek in de rondte en zag dat de BHV-er zich al nuttig maakte, ze pakte haar Blackberry en zag dat ze geen signaal had, ze klapte hem uit en haar vingers vlogen over het kleine toetsenbord terwijl ze met Saix in haar kielzog richting de man liep, bij hem aangekomen hield ze de Blackberry voor zijn neus. Ze had getypt: 'Hallo werknemer, prettig kennis te maken, ik ben Sara, de eigenaresse van dit complex, kunt U me vertellen wat er aan de hand is en wat U eraan gaat doen?' Ze glimlachte vriendelijk naar hem maar haar wenkbrauwen stonden duidelijk op 'not amused' de hele situatie stond haar tegen, om kwart over drie moest ze bij een vergadering zijn.

Lokatie: richting het plein
"Praat met": Lud

Saix liep met Saar mee naar de BHV-er met dat oranje hesje. Hij bekommerde zich niet heel erg om de andere aanwezigen, zijn verantwoordelijkheid was de veiligheid van Saar, en van Saar alleen. Hij keek om zich heen naar de anderen die opgesloten waren, het leken voornamelijk jonge mensen te zijn, en de meeste van hen waren winkelbedienden. Tot nu toe leek iedereen rustig, wat maar goed was ook, want hij had geen zin in een paniekerige toestand. De BHV-er kende hij nog niet, die was zeker nieuw? Hij bleef bij Saar staan, in afwachting tot wat de man te zeggen had.

Lokatie richting het plein
Praat met: niemand, maar staat bij Saar en Lud

Na de opmerking over "maar één BHV-er" keek Ludowic om zich geen. Hij zag inderdaad nergens anders het goed herkenbare oranje van zijn hesje. Nu hij aandachtig zijn omgeving in zich opnam, viel het hem op dat er maar weinig mensen nog in de Mall waren en zijn collega’s van de winkelbeveiligingsdienst waren in geen velden of wegen te bekennen. Die hadden zich mogelijk buiten opgesteld om de ontruiming daar in goede wegen te leiden of, en hij zag ze er voor aan, hadden ze zich zelf maar geëvacueerd.

"Het ziet er naar uit dat ik de enige bedrijfshulpverlener ben, maar dat is ruim voldoende voor-" Ludowic pauzeerde even en telde het aantal mensen dat zich op het plein had verzameld, "-zes personen." Hopelijk stelde hij hiermee de jongen die zich als Dami had voorgesteld gerust. Het viel reuze mee hoe rustig iedereen was. De onderliggende bezorgdheid was normaal, maar er was nog niets gebeurd dat reden was voor echte paniek en het zag er naar uit dat het mechanisme voor zelfbehoud in de meeste aanwezigen goed werkte.

Toen hij werd "aangesproken" door een vrouw die zich voorstelde als de eigenaresse van de Mall, bekeek Ludowic haar eerst aandachtig. Hoewel hij natuurlijk had gehoord over Sara was dit de eerste keer dat hij haar zag. Iedereen kon zich voordoen als de eigenaresse, maar zolang ze hem niet vroeg om kluizen voor haar te openen (wat hij toch niet kon) of het helpen inladen van kostbare spullen (wat hij sowieso zou weigeren vanwege zijn rug) maakte hij er verder geen punt van.

"Ik ben maar een bedrijfshulpverlener en mijn taak is om mensen bij te staan als er ongelukken gebeurd zijn en wanneer het pand ontruimd moet worden. Er is mij nooit verteld dat dit gebouw op deze manier afgesloten kan worden en wat er dan moet gebeuren." Verontschuldigde Ludowic zich. "Weet u als eigenaresse niet van draaiboek voor bijzondere situaties?"

Hij gaf de vrouw de tijd om na te denken en een antwoord te schrijven, maar voegde er even tussendoor aan toe: "Mijn naam is Ludowic en ik werk bij de winkelbeveiligingsdienst."

Luds locatie: plein
Praat met: Eerst Dami en dan Saar

Dami knikte langzaam en glimlachte lichtjes. "Nouja, meer BHV'ers lijken inderdaad niet nodig. Het is in elk geval goed dat je er zowieso bent. Ik ben nu al weer vergeten waar de wc's zijn." Hij liet wat afwezig zijn vingers over de camera om zijn nek glijden. Had hij maar een geheugenkaart. Hij keek rond en legde een hand op Naomi's schouder.

"Misschien kunnen wij in elk geval rond kijken of er ergens eten is," zei hij tegen haar en hij glimlachte. "Ik denk niet dat we hier snel uit komen, dus dat lijkt mij een prioriteit." Hij keek op naar Ludowic. "Wat kan er zowieso aan de hand zijn?"

Locatie: plein
Praat met: Ludowic en Naomi.

Megami liep naar de kleine groep mensen die zich verzamelde op het plein. Ze hoorde al iemand vragen wat er aan de hand was. ,, Hoelang gaat het duren voor we weer naar buiten kunnen?" vroeg ze in het algemeen.

Het was al een tijdje rustig in de winkel, doods kon je het zelfs noemen ... "Vreemd", mompelde Lynxx, het was al wel een volle 5 minuten geleden dat een van die popitrutsels aan haar mouw trok of aandacht zocht voor een domme vraag... Ze keek op en merkte dat ze helemaal alleen was in de winkel. "Dit hoort niet zo..." ging ze verder, normaal was het altijd superdruk...

Ze deed dr hoofdtelefoon uit en het drong tot haar door waarom ze met rust gelaten werd. Het winkelcentrum-alarm ging af ... Ze keek door de ramen en zag buiten ook niemand meer, het alarm moest al wel even aan de gang zijn.

Lynxx grabbelde dr spullen bij elkaar, liep naar buiten zonder de winkel te sluiten en zocht een nooduitgang. Ze veronderstelde dat er wel aanwijzingen zouden staan op het plein en liep daar naartoe. Er was echt niemand meer...
Vanuit de richting van het plein klonken stemmen, ze was dus toch niet helemaal alleen achtergebleven ... Ze was wat opgelucht en liep op het geluid af.

Er stond een klein groepje mensen te praten en ze voegde zich erbij. "Wat is er aan de hand?", vroeg ze.


Locatie: Plein
Praat tegen de aanwezigen

Wat was er aan de hand, werd er aan hem gevraagd. Hij zou het zelf ook wel willen weten, maar dat ging hij niet aan de rest duidelijk maken. Paniek kon je beter voorkomen dan onderdrukken en moeilijke vragen kon je makkelijk pareren door met autoriteit het gespreksonderwerp te veranderen.

"Ho even!" Riep Ludowic Dami achterna. "De meeste winkeleigenaren zijn niet meer aanwezig, dus als je iets pakt, schrijf je dat netjes op." Hij maakte een vaag handgebaar richting Sara en sprak verder: "Misschien dat er naderhand, als we hier uit zijn, een regeling gemaakt kan worden over hoe en wat er vergoed gaat worden, maar zolang ik hier ben, wordt er met respect omgegaan met de spullen in de winkels."

Luds locatie: plein
Praat met: Dami, maar ook een beetje met iedereen die het wil horen

Hmmm.. Eten. "Dat is wel een goed idee", zei Naomi. "Maaruh... ik moet eerst even andere kleren aan doen. Ik was deze net aan het passen toen het alarm ging en mij eigen schoenen lopen wat makkelijker." Ze wees in de richting van het zaakje waar ze werkte. "Ik ben trouwens Naomi", zei ze in het algemeen, toen ze zich bedacht dat ze zich niet eens had voorgesteld.

"Ik ben zo terug." Naomi liep voorzichtig terug op de naaldhakken. Deze zou ze toch maar niet kopen. Ze deden gewoon al pijn! Het jurkje zou het duidelijk wel worden. Die moest ze maar even opzij leggen.
In de winkel schopte ze de schoenen uit, rende naar het pashokje en trok haar eigen kleding weer aan. Strakke leren broek, panterprint shirtje en wat minder hoge naaldhakken dan die van net. Het jurkje hing ze achter op het reserveringenrek en de schoenen borg ze weer netjes op in de doos.
Vervolgens pakte ze de kassalade en stopte hem in de kluis. Gewoon voor de zekerheid. Haar baas zou ook behoorlijk boos worden als daar wat mee zou gebeuren! Naomi greep haar jas en tas en sloot de winkel af.

Toen huppelde ze weer terug naar het plein. "Ok. Ik kan mee. Oh, voor ik het vergeet, zijn er nog mensen die iets niet mogen, kunnen of willen eten?"

Locatie: plein, dan winkel en dan plein weer
Praat met Dami en iedereen

"Ik mag geen noten, daar ben ik allergisch voor" Antwoordde Oni "... maar voor de rest maakt het niet uit." Ze was stiekem wel blij dat ze niet alleen achter was gebleven. "Misschien is het handig als er ook wat mensen op zoek gaan naar dekens en zo? Ik heb geen idee hoe lang we hier moeten blijven, maar het lijkt me dat ze deze plek niet blijven verwarmen wanneer iedereen weg is."

Locatie: Plein
Praat met: Iedereen in het algemeen

Megami keek de kat uit de boom. Mensen waren plannen aan het maken voor als ze hier langer moesten blijven.
,, Zolang hoeven we hier toch niet te blijven?" zei ze toen iemand dekens voorstelde.

Lokatie: Plein
Praat met iedereen in het algemeen.

Geschreven door Hasel en Raou



Tsst, dekens dacht Saar, zelfs al mocht het daartoe komen had haar winkelcentrum echt wel een V&D met woonafdeling. Wat dachten ze wel niet, hier was ALLES aanwezig, dat was haar doel! Ze checkte de tijd, die afspraak zou het wel niet worden, wat ontzettend jammer want die keten-eigenaar leek erg geïnteresseerd.

De overgebleven personen waren behoorlijk rustig onder het feit dat ze opgesloten zaten, viel Saix op, wat hem prima uit kwam, tenslotte had je niets aan paniekerige mensen. Hij bleef met Saar wat afzijdig van de groep. 'Wat zullen we doen?' zei hij zacht tegen Saar 'Hebben we echt geen contact met de buitenwereld?'

Saar schudde haar hoofd en typte op haar Blackberry en gaf die vervolgens door aan Saix.

"Het systeem zorgt ervoor dat we compleet afgesloten zijn, zelfs de luchtroosters worden door speciale filters gehaald. Dit is het nieuwste van het nieuwste en er kan alleen vanuit de speciale controle kamer contact gelegd worden met degene die in een extern gebouw de panelen kan bedienen."

Saix keek haar droog aan na het lezen van dat epos '..verwachtte je een aanval van Marsmannetjes ofzo?' Hij gaf haar de Blackberry terug 'Goed, niks aan te doen dus.' Hij zuchtte, eigenlijk zou hij nu naar die controlekamer moeten om te kijken of er contact met de buitenwereld gelegd kon worden, maar iets zei hem dat dat waarschijnlijk nutteloos zou zijn. Hij keek naar die o zo ijverige net z'n diploma hebbende BHVér en grijnsde.

''Hey, meneer de BHVér?' Hij liep naar hem toe en keek 'm geveinsd beleefd aan 'Het schijnt dat je vanuit de controlekamer contact kunt leggen met de buitenwereld, zou jij dat voor ons eens kunnen proberen?'

Lokatie: Plein
Praat met: Lud

In eerste instantie had Falcon niet door dat er sirenes afgingen, tot hij zich realiseerde dat Ironic Maiden helemaal geen sirenes in hun nummers gebruikten (dat deden ze alleen live, wat de kwaliteit overigens niet ten goede kwam, volgend Falcon dan). In tweede instantie raakte hij bijna in extase omdat hij dacht dat het de eerste maandag van de maand was, wat meestal betekende dat hij weer loon had en niet neergehurkt hoefde te zitten bij het huismerkbier.

In derde instantie, nadat hij blij was opgesprongen en drie flessen drank mee naar de toonbank had gesleept, ging er langzaam een lichtje aan dat er misschien iets aan de hand was. De plotselinge afwezigheid van de slijter, die Falcon eerst geweigerd had omdat hij hem te klein vond voor een volwassene, liet ook doorschemeren dat er iets niet in de haak was.

'What the...' Falcon liet z'n oordopjes op z'n borst vallen en keek naar de zware rolluiken voor de ramen en het groepje mensen op het plein beneden. Vlug liep hij over de stilstaande roltrap naar beneden, verbaasd over de plotselinge noodsituatie. Hij deed geen moeite z'n opvallende verschijning te verbergen en ging nonchalant bij een meisje staan.

'Hnn,' mompelde hij, 'ik dacht dat het de bedoeling was dat wij buiten die luiken kwamen te staan.' Hij vroeg zich af hoe lang dit al ongemerkt aan de gang was.

Lokatie: plein
Praat met: niemand in het bijzonder

Oni schrok op toen ze iemand achter zich hoorde praten. Ze keek om en zag dat er en onbekende jongeman zich bij het groepje had gevoegd. "Ja, je zou denken van wel" antwoordde ze "maar alles viel zomaar voor onze neus dicht, en niemand weet waarom het alarm af is gegaan... Jij hebt waarschijnlijk geen idee wat er gaande is? Ze bekeek de jongeman, en het schoot haar ineens te binnen dat ze zich nog niet aan hem had voorgesteld. "Ik heet trouwens Oni." plakte ze er nog vlug achteraan.

Locatie: plein
Praat met: Falcon

Dami keek om toen hij Falcon hoorde en trok toen een wenkbrauw op naar Lud. "We zitten hier opgesloten dankzij deze Mall, lijkt me dat we mogen gebruiken wat we willen als het echt nodig zou zijn," riep hij terug en hij zuchtte diep. "En dan nog, het is maar wat eten." Hij pakte Naomi's arm en trok haar mee richting de winkels.

"Wat denkt hij wel niet," mompelde hij lichtelijk geïrriteerd, terwijl hij richting de winkels met eten liep. Hij praatte tegen zichzelf, maar hardop genoeg voor Naomi om het te horen. "We zitten hier opgesloten, terwijl ik over een half uur ergens moet zijn... En dan gaat hij zeuren over eten vergoedden..." Hij keek naar Naomi die hij zonder wat te zeggen mee had getrokken. "Dus," begon hij tegen haar. "Wat kunnen we het beste meenemen?"

locatie: een random winkel 'straatje'
Praat met: eerst Lud, dan Naomi

"Nee." Zei Ludowic snel tegen de bodyguard van Sara. "Ik ben niet van de technische dienst, maar werk voor de winkelbeveiligingsdienst en als je het niet erg vindt, ga ik nu mijn werk doen." Zonder te wachten op antwoord ging de elf Dami achterna.

"Een beetje respect voor de eigendommen van een ander." Sprak Ludowic op een toon die aangaf dat wat hij te zeggen had niet ter discussie stond. "Alles wat hier in een winkel ligt, heeft een eigenaar en zolang je er niet voor betaalt hebt, ben jij dat niet. Dat je een paar uurtjes opgesloten zit, betekent niet dat alles voor het grijpen ligt."
Met een soepel gebaar haalde hij een notitieblokje en een pen uit een binnenzak en overhandigde deze aan Dami.
"Als je iets pakt, dan schrijf je op wat je pakt en waar het vandaan komt." Hij keek Dami recht aan en voegde er aan toe: "Naar eer en geweten. Wie er uiteindelijk voor betaalt is aan Sara, maar zolang ik hier ben, zal ik waken over de winkels."

Luds locatie: random winkelstraatje
Praat met: Dami

Megami volgde de discussie die de BHV'er had met Damiën. ,, Hij heeft gelijk. We weten niet hoelang we hier zitten. Voor hetzelfde geld zijn we over een half uurtje weer vrij." Ze dacht even na. ,, Je zou ook gewoon eerst kunnen betalen als je echt nu wat wilt. Het bonnetje zou je in kunnen leveren bij mw, Sara." Ze keek even de BHV'er aan. ,, Dan word er bijgehouden wat er genomen is. Er zijn genoeg winkelmedewerkers hier die weten hoe een kassa werkt."

'Oni, hm?' Falcon maakte een overdreven buigingje naar de jongedame. 'Ik ben Falcon. Ik kom hier eigenlijk alleen als ik wat te drinken wil kopen, wat niet zo vaak is, dus 't is wel vervelend dit nu gebeurd!' Hij keek op zijn mobiel hoe laat het was, en schrok ervan hoe lang het al aan het duren was. Natuurlijk zouden de mensen buiten toch door moeten hebben dat het gebouw niet openkon? Of was de bewaking ervanuit gegaan dat iedereen inmiddels buitenstond?

Nee, er stond nog iemand in een BHV-vest, die driftig een persoon waarvan Falcon hem vaag bekend voorkwam iets duidelijk probeerde te maken. Misschien waren er technische problemen, en die waren nooit snel opgelost...

'Laten we een stukje lopen,' zei Falcon tegen Oni. Hij was er nu al zat van om nutteloos rond te hangen, misschien waren er nog nooduitgangen open.

Lokatie: plein
Praat met: Oni

Naomi voelde Dami aan haar arm trekken en liep met hem mee. "Hij vindt zichzelf belangrijk, en eigenlijk heeft hij wel een punt. We kunnen op zijn minst even opschrijven wat we meenemen, zodat de eigenaar..." Ze werd onderbroken door een preek van Ludowic. "Nou, dat dus. Die mevrouw Sara betaalt."
Naomi luisterde ook nog naar wat Megami te vertellen had.
"Ik ben toch voor opschrijven. Tenzij iemand hier bij de ah werkt, denk ik niet dat het makkelijk wordt op die dingen in te loggen. Behalve als er op de een of andere manier nog een ingelogd staat, maar dat lijkt me sterk. Toen die lichten uitgingen is vast de stroom eraf geweest."

Samen met Dami liep ze verder. "Dus. We moeten in ieder geval iets zonder noten hebben, want daar kan Oni niet tegen. En ik eet geen varken. Kunnen we niet gewoon wat brood halen met beleg en plastic borden en bestek? Dan kan iedereen zelf wat klaarmaken. En als we dan alle streepjescodes bij elkaar verzamelen, kan het ook allemaal gescanned worden achteraf. Iedereen blij."

Locatie: richting ah
Praat met: Ludowic, Megami, Dami

Toen er een algemene consensus was bereikt over dat men zich nog steeds moest gedragen als beschaafde mensen, liet Ludowic de kinderen maar naar eten op zoek gaan. Dan hadden ze wat te doen en afgeleide mensen hadden geen tijd om te klagen.

Ludowic wreef een beetje afwezig over zijn armen terwijl hij Dami een winkel in zag lopen. Hij was het gewend om met mensen te werken en wist dat je een beetje overtuigingskracht moest gebruiken om met ze om te gaan, maar soms verlangde hij naar hoe eenvoudig dit soort dingen thuis waren. Daar werd hij in ieder geval niet tegen gesproken. Maar goed, dit was een baan en tot vandaag was het een simpele baan geweest.

Hij glimlachte even schaapachtig naar de dame die hem bij was gesprongen en zei: "Het ziet er naar uit dat ik overuren ga draaien." Daarna ging hij weer rustig aan richting het plein.


Luds locatie: loopt richting plein
Praat met: Megami

Ze lachte even om het grapje dat de BHV'er maakte. ,, Ja, ik denk dat mijn plannen ook niet doorgaan." Ze liep mee terug naar het plein, waar nog wat mensen stonden. ,, Ik ben Megami." zei ze. ,, Ik kwam eigenlijk alleen wat verfspullen halen. "

Lokatie; Richting plein
Praat met Lud

Dami zuchtte diep. "Okay, wat jullie willen." Hij keek naar Lud en haalde zijn schouders op. "Sorry voor mijn reactie." Hij draaide zich om en liep richting de AH. Daar pakte hij netjes een mandje en ging opzoek naar brood en wat beleg. Van alles schreef hij de codes op, en gooide het toen in het mandje. Het liefst was hij opzoek gegaan naar een luchtschacht waar hij door kon, maar zijn kleding mocht niet vies worden. En de camera mocht niet beschadigen. Hij keek om zich heen en liep toen naar een schap met speciale producten zonder suiker of noten.
"Misschien hier wat van voor Oni?"

locatie: AH
Praat tegen: Naomi, zichzelf.

Oni keek even naar de groep en toen naar Falcon. Ze kende hem niet, maar hij zag er betrouwbaar genoeg uit. Bovendien waren Dami en Naomi ook al hun eigen kant op gegaan, en zou het ook niet veel uitmaken of ze nu hier bleef of met Falcon mee ging; Ze konden de Mall toch niet uit. Als ze mee ging had ze tenminste een verzetje tot dat de deuren weer open konden, dus antwoordde ze: "Ok, hier blijven heeft toch geen nut." Ze lachte even naar Falcon (hoewel ze nog steeds wat nerveus was door de hele situatie), en begon te lopen.

Locatie: weglopend van het plein
Praat met: Falcon

"Ik ben Ludowic. Aangenaam kennis te maken." Stelde de elf zich netjes voor. Hij kon wel zien dat Megami ver boven het schorriemorrie en het winkelcentrumtuig stond. Ze waren bijna bij het plein aangekomen en Ludowic liep rustig door naar een bankje. Het zag er niet naar uit dat ze snel naar buiten konden en zijn voeten protesteerden tegen al dat staan.
"Je houdt van schilderen?" Vroeg Ludowic om een gesprek gaande te houden. "Misschien krijg je er ruim voldoende de tijd voor." Hij zei het op een luchtige toon, maar was zich er bewust van dat ze er misschien niet de rust voor zou krijgen. De blik van de elf dwaalde af over de personen die op het plein waren achter gebleven. Tot nu toe was iedereen rustig, maar als het lang onduidelijk zou blijven wanneer ze naar huis konden, dan kon het snel gedaan zijn met de kalmte.
Ludowic ging zitten en rilde even. Hij vroeg zich af of de verwarming van het gebouw was ontregeld, tot hij zich realiseerde dat de verwarming na sluitingstijd standaard werd afgesloten. Als ze hier moesten overnachten, kon dat voor een hele hoop klachten zorgen en de elf wist precies bij wie die klachten terecht zouden komen.
Hij stond op en trok zijn oranje hesje uit en vouwde deze een aantal keer dubbel. De ontruiming was voorbij, dus zijn taak als BHV’er zat er op.

Luds locatie: plein
Praat met: Megami

,, Ja. Schilderen kalmeert me, ordent mijn gedachtes en is een manier om mezelf te begrijpen en te ontwikkelen." Ze lachte eventje. ,, Dat klinkt diep, maar betekend eigenlijk gewoon dat ik het onwijs leuk vind."
Ze volgde Ludowic's blik naar de andere mensen. ,, Bont gezelschap." zei ze.

Locatie: Plein
{raat met Ludowic

Ludowic knikte en zei: "Veel jongeren." Hij was er onderhand aan gewend meestal de oudste te zijn. "Hopelijk kunnen we zo naar huis, maar anders moeten we het er het beste van maken. Volgens mij gaan ze het vast niet erg vinden als we een film draaien op één van de showmodellen in die winkel daarzo." De elf wees met zijn vinger in de richting van een chique elektronicazaak. "Dan hoeven mensen zich niet te vervelen en gaat de tijd sneller voorbij, terwijl Sara en haar vriend zoeken naar een oplossing."

Luds locatie: plein
Praat met: Megami

Ludowic stelde voor om een film te spelen in de electronica zaak. ,, Goed idee." zei Megami. Haar maag rommelde. ,, misschien eerst maar wachten tot de rest terug komen met eten."

Locatie: plein
Praat met Megami.

Eten. Dat was een goed idee en zijn maag begon te knorren van de lucht die uit een dichtbij zijnde pizzeria kwam.
"Hmm... ik ben vergeten te zeggen dat ze voor mij geen vlees mee hoeven te nemen." Merkte Ludowic op. "Elk levend wezen verdient een beetje respect en wie weet nou echt waar al dat pre-fab voedsel vandaan komt. Geef mij maar iets waarvan ik alle ingrediënten zelf heb uitgezocht, schoongemaakt en klaargemaakt. Jij lijkt me ook niet het type persoon dat iets uit een opgewarmd plastic bakje eet."

Luds locatie: Plein
Praat met: Megami

[quote="Mari-chan"]Oni keek even naar de groep en toen naar Falcon. Ze kende hem niet, maar hij zag er betrouwbaar genoeg uit. Bovendien waren Dami en Naomi ook al hun eigen kant op gegaan, en zou het ook niet veel uitmaken of ze nu hier bleef of met Falcon mee ging; Ze konden de Mall toch niet uit. Als ze mee ging had ze tenminste een verzetje tot dat de deuren weer open konden, dus antwoordde ze: "Ok, hier blijven heeft toch geen nut." Ze lachte even naar Falcon (hoewel ze nog steeds wat nerveus was door de hele situatie), en begon te lopen.


Falcon liep een beetje de mall rond, en glimlachte een beetje. 'Het is raar om hier te zijn terwijl er bijna niemand is. Alsof we hebben ingebroken!' Hij rende een kledingzaak in en ging tussen de paspoppen in een etalage staan en nam een gekke pose aan. 'Kijk! Niemand die er wat van zegt!' Hij stapte naar een andere paspop en deed alsof hij met haar danste. Alleen in de mall zijn was gaaf!


Lokatie: in een kledingwinkel (die waar Oni werkt?)
Praat met: Oni

Onbedoeld moest Oni lachen toen ze Falcon tussen de paspoppen zag. Ze mocht hem wel, en ging met een baldadige grijns voor hem staan. "Haha, maar dat kan ik ook hoor!" Ze klom ook de etalage in en ging overdreven flirterig tegen een mannelijke paspop aan staan. Ze had alleen niet door dat de paspoppen in deze etalage niet zo stevig stonden als die in de boetiek waar ze werkte, en viel met paspop en al achterover. Even bleef Oni geschokt op de grond zitten, maar toen moest ze hard om zichzelf lachen. "Jee, zit ik opgesloten in een Mall, zónder uitweg en mét een leuke jongen, kan ik weer eens niet op mijn benen blijven staan!" grapte ze, terwijl ze probeerde op te staan. Oni streek haar rokje glad, keek of haar legging nog goed zat en haalde haar haren uit haar gezicht. "Verder nog leuke ideeën?" vroeg ze lachend aan Falcon.

,,Jij lijkt me ook niet het type persoon dat iets uit een opgewarmd plastic bakje eet."
Megami schoot in de lach. ,, Helaas. Ik heb nooit leren koken. Ik kan net thee opwarmen en een ei maken. Alles wat ik thuis eet is opgewarmd en uit een plastic bakje. Mét plastic bestek, want dat scheelt afwas." Ze grinnikte even. ,, Zelf gemaakt is inderdaad lekkerder, maar ik ben liever bezig met schilderen."

Locatie: Plein
Praat met Lud.

Falcon moest onbedoeld lachen en hielp Oni met paspop en al overeind. 'Hij valt voor je,' zei hij, misschien de paspop bedoelend, 'laten we hem maar liggen, straks maken we iets stuk en krijgen we de bewaking op ons dak.' Hij liet Oni's hand een beetje laat los en liep toen verder de winkel in. 'Dit lijkt me meer een zaakje voor oude mensen, moet je deze broeken zien.' Hij pakte een pantalon en hield deze voor zijn middel terwijl hij het stemmetje van een oude man imiteerde. 'Zijn er nog grutjes? Och, die jeugd van tegenwoordig~' Falcon glimlachte toen naar Oni, hopend dat zijn gevoel voor humor in de smaak viel. 'Hey, werk jij niet bij die ene boetiek? Daar waar ze kleren hebben die niet naar mottenballen ruikt?'

Lokatie: kledingwinkel
Praat met: Oni

Saix keek de BHV'er half geirriteerd, half geamuseerd na. Ach, de man had wel een punt, maar hij was eraan gewend dat mensen deden wat hij zei. Hij draaide zich om naar Saar en zei 'Het lijkt erop dat we zelf even boven moeten gaan kijken, want je huurt veel te eigenwijze BHV'ers in.'

Lokatie: Plein
Praat met: Saar

Saar haalde haar schouders op, dat deed zijn niet, dat deed de bedrijfsleider voor haar... Ze pakte haar tas op en liep met Saix in haar kielzog de roltrap op [/insert shiny roltrap met lichtjes omdat ik het wil!] op de tweede verdieping liep ze terwijl ze in haar tas rommelde op zoek naar de sleutel voor de controlekamer

locatie: tweede verdieping bij deur controlekamer
Met: Saix

"Hij valt voor je" hoorde Oni Falcon zeggen. De ondertoon in zijn stem ontging haar niet, en op haar beurt grapte ze half-serieus terug: "Nou ja, hij heeft geluk. Ik ben nog single." Ze werd omhoog geholpen en kneep even in Falcon's hand voor hij los liet. Ze bloosde. "Ik ben in ieder geval blij dat ik hier niet met een stel saaie mense ben achtergebleven". Meer kon ze niet zeggen, want Falcon zag er zo grappig uit met zijn oude mannetjes immitatie dat ze weer in de lach schoot. Toen hij vroeg naar de winkel waar ze werkte, antwoordde ze grijnzend: " Ja, op mijn werk hebben ze wel wat leukere kleding. Maar vanwege de prijs ervan kunnen er aleen van die verwende huppeltutjes en machomannetjes winkelen. Van die mensen die alleen maar het geld van papa en mama kunnen uitgeven. Zin om daar een kijkje te gaan nemen?" Oni nam een paar stappen in de goede richting en keek toen om of Falcon mee kwam. "Ik hoop alleen wel dat de muziek daar nog aan staat, want ik vind die stilte in de rest van het gebouw maar niks."

Locatie: In een muffe ouwemensenwinkel (op het punt staande om er ook weer uit te stappen)
Praat met: Falcon